հիմա դուրս չեկավ, ապա՝ վերջ, մինչև երեկո այլևս դուրս չի գա։ Դուք, ձերդ ողորմածություն, լիովին ի հայտ բերեցիք ձեր սրտի արիությունը։
— Դա ճիշտ է,— պատասխանեց դոն Կիխոտը։— Կողպեցեք դռնակը, բարեկամս, և, ամենալավ ձևով կազմած մի վկայական տվեք ինձ այն ամենի մասին, որ դուք նոր տեսաք, այն է՝ թե ինչպես դուք բաց արիք դռնակը, ինչպես ես սպասեցի առյուծի դուրս գալուն, իսկ նա դուրս չեկավ, ինչպես ես շարունակեցի սպասել, իսկ նա դարձյալ դուրս չեկավ և, վերջապես, մեկնվեց վանդակում։ Ես իմ պարտքս կատարեցի։ Ուստի փակեցեք դռնակը, լծեցեք ջորիները և գնացեք բարով։
Ապա դոն Կիխոտը, ձեռքի նշաններով, մոտ կանչեց Սանչոյին.
— Երկու ոսկի տուր, Սանչո, մեկը՝ վերակացուին՝ մյուսը՝ ջորեպանին, իբրև պարգև, որովհետև ես եմ մեղավոր, որ նրանք ուշացան այստեղ։
Սանչոն տվեց երկու ոսկին, ջորեպանը լծեց ջորիները, վերակացուն համբուրեց դոն Կիխոտի ձեռքը, շնորհակալ եղավ նրա ցույց տված ողորմածության համար և խոստացավ այս սխրագործության մասին պատմել իրեն՝ թագավորին, հենց որ հասնի մայրաքաղաք։
— Իսկ եթե նորին մեծությունը պատահաբար հարցնելու լինի, թե ով է կատարել այդ քաջագործությունը,— ասաց դոն Կիխոտը,— ապա կպատասխանեք՝ Առյուծների Ասպետը, որովհետև ես այսուհետև կամենում եմ, որ մինչև օրս իմ կրած Վշտակերպ Ասպետ անունը փոխվի, փոխարինվի, ուղղվի և դառնա այս նոր մականունը։
ԶՎԱՐՃԱԼԻ ԱՐԿԱԾԸ, ՆԱԵՎ ԳՈՒՇԱԿ ԿԱՊԻԿԻ ՆՇԱՆԱՎՈՐ
ՄԱՐԳԱՐԵՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ
Արդեն գիշեր էր, երբ նրանք հասան մի իջևանատուն։ Սանչոն ուրախացավ, տեսնելով, որ դոն Կիխոտը, հակառակ իր սովորության, իջևանատունը ոչ թե դղյակի, այլ հասարակ իջևանատան տեղ դրեց։
Նույն այդ պահին իջևանատան դռանը երևաց մի մարդ, որի ողջ հագուստը՝ գուլպաները, վարտիքը, կապան, ուղտի բրդից էր։
Նա բարձր ձայնով հարցրեց.
— Պարոն իջևանատեր, ինձ համար տեղ կճարվի՞։ Հետս գուշակ կապիկ եմ բերել և տիկնիկներ, որ ներկայացնեմ Մելիսենդրայի ազատագրումը։
— Վա՜յ քեզ,— բացականչեց իջևանատերը,— սա հո մաեսե[1] Պեդրոն է։ Զվարճալի երեկո անց կկացնենք այսօր։
Մաեսե Պեդրոյի ձախ աչքին ու գրեթե այտի կեսին կանաչագույն մետաքսե սպեղանի էր կպցրած, այնպես որ կարելի էր կարծել, թե դեմքի ձախ մասը հիվանդ է։
- ↑ Մաեսե՝ վարպետ, ուստա։ Ծ. Թ.
