Եվ, շուռ տալով Ռոսինանտի գլուխը, նա շտապեց դեպի այն կողմը, որտեղից հեծեծանքի ձայն էբ գալիս։ Հենց որ մտավ անտառ, տեսավ կաղնուց կապած մի մատակ, իսկ նրա կողքին մի ուրիշ ծառից կապած տասնհինգ տարեկան մի տղա, որ մինչև գոտկատեղը մերկ էր։ Լաց լինողն էլ հենց սա էր և ոչ առանց պատճառի, որովհետև մի բռի գյուղացի նրան անխնա ծեծում էր կաշվե փոկով, յուրաքանչյուր հարվածի հետ խրատ ու խորհուրդ տալով.
— Աչքդ բաց պահիր, իսկ բերանդ՝ փակ։
Իսկ տղան պատասխանում էր․
— էլ երբեք չեմ անի, տեր իմ, խոսք եմ տալիս, որ այսուհետև ավելի լավ կպահեմ հոտը։
Տեսնելով այս բարբարոսությունը, դոն Կիխոտը ցասկոտ ձայնով բացականչեց.
— Անարժան ասպետ, տմարդություն է հարձակվելը նրանց վրա, ովքեր ի վիճակի չեն պաշտպանվելու։ Ձի հեծեք և նիզակ վերցրեք (գյուղացու նիզակը հենված էր նույն կաղնուն, որից կապած էր նրա ձին), և ես կապացուցեմ ձեր վարմունքի ողջ ստորությունը։
Տեսնելով իր գլխի վերև ինչ-որ կերպարանք, որի վրա զանազան զենքեր են կախված և որը քիչ է մնում նիզակը խրի իր փորը, գյուղացին վճռեց, որ հասել է իր վախճանը, ուստի ահուդողով պատասխանեց.
— Պարոն ասպետ, այս տղան, որին ես պատժում եմ, իմ ծառան է, իմ ոչխարներն է արածացնում այստեղից ոչ հեռու։ Ես նրան պատժում եմ անփութության և ծուլության համար, իսկ նա դուրս է տալիս, իբրև թե ես այդ չարամտությամբ եմ անում, որ իր ռոճիկը կտրեմ։ Աստված վկա, ես իմ հոգիս, սո՛ւտ։
— Սուտը դու ես, ստոր ու կոպիտ արարած,— բացականչեց դոն Կիխոտը։— Մեզ վրա լույս սփռող արևը վկա, ես իսկույն ևեթ նիզակով կխոցեմ քեզ։ Անմիջապես վճարիր նրան առանց մի խոսք ասելու, թե չէ մեկ հարվածով քեզ շան սատակ կանեմ։ Եվ արձակիր նրան, շո՛ւտ։
Գյուղացին գլուխը կախ ու լուռ արձակեց իր ծառային, իսկ դոն Կիխոտը հարցրեց տղային, թե տերն իրեն ինչքան է պարտք։
