— Լռիր, Սանչո բարեկամ,— պատասխանեց դոն Կիխոտը։— Ռազմական արհեստը, ավելի քան որևէ այլ բան, ենթակա է բախտի փոփոխականության։ Մանավանդ որ իրոք հենց այդպես է. այդ կախարդ Ֆրեստոնը, որ թռցրեց իմ առանձնասենյակն ու գրքերը, հսկաներին էլ հողմաղացներ դարձրեց, որպեսզի հաղթանակի փառքից ինձ զրկած լինի՝ այդ աստիճան զորեղ է նրա թշնամանքը դեպի ինձ։ Սակայն վաղ թե ուշ նրա չար կախարդանքը տեղի պիտի տա իմ թրին։
Սանչոն օգնեց իր տիրոջը վեր կենալ և նորից հեծնել Ռոսինանտին, որի առջևի ոտքերը գրեթե ջարդված էին։ Զրուցելով այդ արկածի շուրջ, նրանք առաջացան Պուետրո Լապիսեի ճամփով, որովհետև, դոն Կիխոտի ասելով, այստեղ նրանց սպասում էին բազմաթիվ ու զանազան արկածներ, քանի որ ճամփան շատ բանուկ է։ Մի բան միայն նրան վիշտ էր պատճառում՝ նիզակի կորուստը։
— Ես հավատում եմ այն ամենին, ինչ որ ձերդ ողորմածությունը պատմում է,— ասաց Սանչոն։— Միայն թե շիտակ նստեցեք, թե չէ կարծես բոլորովին կախ ընկած լինեք մի կողքի՝ երևի վայր ընկնելը ձեզ սաստիկ ցավ է պատճառել։
— Այո, դա ճիշտ է,— պատասխանեց դոն Կիխոտը,— և եթե ես չեմ գանգատվում ցավից, պատճառն այն է, որ թափառական ասպետներին վայել չէ գանգատվել վերքերից, թեկուզ նրանց աղիքները դուրս գալու լինեն։
— Դե որ այդպես է, ես ասելիք չունեմ,— պատասխանեց Սանչոն,— թեև ես ավելի գոհ կլինեի, եթե ձերդ ողորմածությունը գանգատվեր, երբ որ մի տեղը ցավելու լիներ։ Գալով ինձ, ես ամենաչնչին ցավից կճչամ, եթե միայն չգանգատվելու կանոնը չի վերաբերում նաև թափառական ասպետների զինակիրներին։
Դոն Կիխոտը չկարողացավ ծիծաղը պահել իր զինակրի պարզամտությունից և բացատրեց, որ նրան թույլ է տրվում տնքալ երբ և ինչպես կամենա, ունենալով պատճառ, թե առանց պատճառի, քանի որ ասպետական գրքերում նա մինչև հիմա հակառակ ցուցումների չի հանդիպել։
Սանչոն նկատեց, որ արդեն մի բան ուտելու ժամանակ է։ Դոն Կիխոտը պատասխանեց, թե ինքը առայժմ չի ուզում, բայց Սանչոն կարող է ուտել, երբ որ կամենա։ Տիրոջ թույլտվությունն առնելով, Սանչոն ավելի հարմար նստեց էշի վրա և, պայուսակից հանելով իր պատրաստած պաշարը, սկսեց ուտել, շարունակելով դանդաղ գնալ դոն Կիխոտի հետևից։ Մերթ ընդ մերթ նա այնպիսի հաճույքով էր բերանը դնում գինու տկին, որ նրան կնախանձեր Մալագայի ամեն մի միկիտանչի։ Այսպես համրաքայլ, տմբտմբալով և կում-կում գինի խմելով, նա իսպառ մոռացավ բոլոր խոստումները, որ տվել էր իրեն դոն Կիխոտը։ Նրան թվում էր, թե արկածներ որոնելը, անգամ վտանգավոր արկածներ, բնավ աշխատանք չէ, այլ զուտ հաճույք։
Վերջապես, երբ վրա հասավ գիշերը, մեր ճամփորդները պառկեցին ծառերի տակ, և դոն Կիխոտը, կոտրելով մի չորացած ճյուղ, կպցրեց դրան երկաթի ծայրը, որ պոկել էր կոտրված նիզակից։
Այդ ամբողջ գիշեր դոն Կիխոտը աչքը չփակեց, խորհելով իր սրտի տիկնոջ՝ Դուլսինեայի մասին, որպեսզի ոչ մի բանով տարբերված չլինի այն
