— Թող այդպես լինի,— պատասխանեց Սանչոն,— տեր իմ, հիմա մի կուշտ խոսեմ, իսկ հետո կտեսնենք, թե ինչ կլինի։ Օգտվելով ձեր թույլտվությունից, ես ահա թե ինչ կասեմ՝ ձեր ի՞նչ գործն է սրան-նրան պաշտպանելը։ Ես ուրիշների գործին խառնվողը չեմ։ Ով որ խարդախում է, նա այդ զգում է իր սեփական քսակում։ Ես ոչ տարել եմ, ոչ էլ տանուլ տվել։ Հաճախ կարծում են, թե մարդիկ ճարպ ունեն, դու մի ասա, ճարպը կախ տալու համար կեռ էլ չունեն։ Դաշտը կողպեքի տակ չի դրվի, իսկ բամբասանքը․․․ Աստծուն էլ են բամբասել։
— Տե՜ր ողորմյա,— բացականչեց դոն Կիխոտը,— այդ ի՞նչ դատարկ բաներ ես դուրս տալիս, Սանչո։ Ի՞նչ առնչություն ունի մեր զրույցը այն առածների հետ, որ դու շարում ես մեկը մյուսի հետևից։ Լարիր քո բոլոր հինգ զգայարանները և հասկացիր վերջապես, որ ամենը, ինչ որ ես արել եմ և կանեմ, միանգամայն խելացի է և համաձայն ասպետական օրենքներին։
— Ասացեք, պարոն,— առարկեց Սանչոն,— սա է՞լ է ըստ ասպետական օրենքի, որ մենք առանց ճամփի և ուղիի թափառենք լեռներում։
— Մեկ էլ եմ ասում քեզ, Սանչո, լռիր,— ասաց դոն Կիխոտը։— Նկատի առ, որ ես մտադիր եմ այս վայրերում այնպիսի սխրագործություն կատարել, որն աշխարհիս երեսին առհավետ հռչակի իմ անունը և պսակի բոլոր գործերը, որոնց շնորհիվ թափառական ասպետը կարող է հասնել փառքի և կատարելության։
— Իսկ այդ սխրագործությունը շա՞տ է վտանգավոր,— հարցրեց Սանչո Պանսան։
— Ո՛չ,— պատասխանեց Վշտակերպ Ասպետը,— թեև գործը կարող է այնպես էլ շուռ գալ, որ հաջողության փոխարեն մենք տուժենք։ Ասենք, ամեն ինչ քո ջանասիրությունից է կախված։
