— Իմ ջանասիրությունի՞ց,— բացականչեց Սանչոն։
— Այո՛,— շարունակեց դոն Կիխոտը։— Ես մտադիր եմ քեզ մի տեղ ուղարկել։ Եթե դու շուտ վերադառնաս, իմ փորձություններն էլ շուտ կպրծնեն, և կսկսվի իմ փառքի շրջանը։
— Ի՞նչ է մտադիր ձեռնարկելու ձերդ ողորմածությունը այս ամայի վայրում,— հարցրեց Սանչոն։
— Չէ՞ որ ես քեզ ասացի,— պատասխանեց դոն Կիխոտը,— որ ես մտադիր եմ նմանվել Ամադիսին և այնպես վարվել, իբրև թե կորցրել եմ խելքս, հուսահատվել ու կատաղել։ Միաժամանակ կնմանվեմ նաև արի Ռոլանդին։
— Ինձ թվում է,— հարեց Սանչոն,— թե ասպետները հարկադրված են եղել անելու այդ ամենը։ Իսկ ձերդ ողորմածությունն ի՞նչ պատճառ ունի գժվելու։
— Բանն էլ հենց այդ է,— պատասխանեց դոն Կիխոտը,— գործի ամբողջ նրբությունն էլ այստեղ է։ Եթե թափառական ասպետը խելագարվում է, ունենալով կատարյալ հիմք՝ դրա մեջ ոչ արժանիք կա, ոչ սխրագործություն։ Այլ բան է խելագարվել հենց այնպես, առանց որևէ պատճառի։ Թող հասկանան, թե ինչի ընդունակ կլինեմ ես, որ ինձ հրացանի պես լցնելու լինեմ, եթե առանց լցնելու էլ ես կարող եմ այդպես վարվել։
Այսպես զրուցելով նրանք հասան մի բարձր լեռան ստորոտը, որ սլանում էր վեր ուրիշ լեռների բազմության միջից։ Ոլորվում էր վտակը նրա լանջերով և եզերում մի սքանչելի կանաչ հովիտ։ Ծառ ու ծաղիկները առավել ևս դուրեկան էին դարձնում այս վայրը։ Մեր Վշտակերպ Ասպետը հենց այդ տեղն ընտրեց իր աշխատանքի վայրը։ Նա արագ ցած թռավ Ռոսինանտից և, վայրկենապես հանելով նրա թամքն ու սանձը, խփեց նրա գավակին ու ասաց.
— Օ՜, երիվար, նույնքան հռչակված սեփական սխրագործություններով, որքան և ապերախտ։ Քեզ ազատություն է շնորհում նա, ով ինքը զուրկ է ազատությունից։ Գնա, ուր որ կամենաս։
Այդ տեսնելով, Սանչոն ասաց.
— Եթե ձերդ ողորմածությունը լուրջ մտադիր է ինձ տեղ ուղարկել և ապա խելագարվել, ուրեմն պետք է Ռոսինանտին թամքել։ Նա կփոխարինի իմ կորած էշին, և ես ավելի շուտ կերթամ ու կվերադառնամ։ Իսկ եթե ես ոտքով գնալու լինեմ, գլուխ չեմ հանում՝ այդ ե՞րբ տեղ կհասնեմ և ե՞րբ ետ կգամ, որովհետև, շիտակ ասած, ես ոտքով գնալու հավես չունեմ։
— Ինչ կա որ,— պատասխանեց դոն Կիխոտը,— թող քո ասածը լինի, քո կարծիքը վատ չէ։ Դու այստեղից դուրս կգաս երեք օրից, որովհետև ես ուզում եմ, որ դու տեսած լինես, թե ես ինչեր եմ անում և ասում, հետո էլ պատմես նրան։
— Էլ ի՞նչ տեսնեմ,— առարկեց Սանչոն,— քի՞չ եմ տեսել։
— Դու բան չես հասկանում,— պատասխանեց դոն Կիխոտը։— Հիմա ես կսկսեմ պատառոտել իմ շորերը, զրահներս կշպրտեմ դեսուդեն, գլուխս քարովը կտամ և սրանց նման այնպիսի բաներ կանեմ, որ դու մնաս զարմացած։
— Ի սեր աստծո,— ասաց Սանչոն,— զգույշ խփեցեք ձեր գլուխը քարին. չէ՞ որ կարող է այնպիսի ժայռ պատահել, որին ձեր գլուխը խփելուց
