«Կարծես թե արյան կաթիլներն վերքերը կը բուժե՞ն, պատասխանեցի, թող ապրի և յուր խիղճն ըլլա յուր դատավորը»։ Կը պատրաստվեի Կոմսեն բաժնվիլ։ Արդեն կսիրեի զինքն իբրև եղբայր, և բացի սրտես՝ պատրաստ էի կյանքս անգամ նվիրել իրեն։ Ինքն անմխիթար կը թվեր մեկնելուս պատճառավ։ Կյանքը, կըսեր, ինձ համար բեռ մ’էր, իսկ արդ այնպես չէ քանի որ նպատակ մ’ ունիմ, այսինքն ապագադ ապահովել, երջանկությունդ հաստատել։ «Լե՛ր երջանիկ․ ես կամ թե ուրիշ մի բարեբաստությանդ նպաստե՝ փույթ չէ. բավական է որ բարեբաստ ըլլաս»։
Կո՛մս, մնջեցի լալահառաչ, եթե սիրտս կարող ըլլար հավերակացն ներքև վերականգնիլ, զքեզ պիտի պաշտեր, ո՛վ մարդկանց ազնվագույնը. բայց կը վախնամ թե վճռողական կերպիվ մեռած է այն։ Միայն թե լավ գիտցիր թե ունիս հիս քույր մի երախտագետ՝ պատրաստ ամեն ժամանակ քեզ զոհվելու, և ըրած բոլոր անձնվեր ծառայություններդ նույնչափ անձնվեր ծառայությամբք փոխարինելու։
Մեկնեցա Փարիզեն, տխրությանցս բույնր վերադարձա հուսաբեկ և տկար մարմնով։ Գտա վերստին զավակս, անոր տեսքովը մխիթարվեցա, և վայրիկ մի ցավերս մոռցա։ Իսկ Հուլիանես կարծես թե զիս վերստին կստանար մահվան ճիրաններեն։ Լևոն զավակ մ’ է ինձ համար։ Մոտերս պիտի հաղորդեմ իրեն՝ աշխարհիս հրաժեշտ տալու որոշումս։ Գեղեցիկ օրերուս ժամանակ լսած էի թե Տփղիս խիստ վայելուչ կուսարան մի կա՝ ապաստանարան ազնվատոհմ հոգիներու։ Հոն կը փափագիմ երթալ․ Լևոնին կը մնա հարկ եղած միջոցներուն դիմել, զիս սույն վանքին մեջ ընդունել տալու համար։ Բայց արդ՝ աղջիկս կուզեմ վայելել, զգալ թե ամբողջապես մայր եմ, մինչև որ կյանքս աստուծո նվիրեմ։
Ի՜նչ, Մա՛յտա, սերն ուրեմն մինչև այդ աստիճան կը կուրցնե՞ զքեզ որ կը հավնիս վանքի մի չորս պատերուն մեջ բանտարկվելով՝ զոհելու ծաղիկ հասակդ, ազատությունդ, վերջապես
