ղանն, և կամ լավ ևս ըսեմ՝ կենաց մահը։ Օ՚ն ուրեմն, հրաժա* րե խորհուրդեդ, մրցե , տանջվի , մեռիր ի հարկին, բայց աղատ մեռիր, մայր մնացիր։
Կուզես զոհվիլ ապերախտի մի համար որ թողուց զքեզ։ Կր ցանկա"ս ուրեմն հուսահատությամբ հրճվեցնել անոր աչքերն՝ արժանապատվությունդ կատարելապես մ ոռնալով։ Մեռիր լռությամբ՝ եթե կարելի չէ ապրիլդ, բայց մի՛ շնորհեր այդ նենգավորին նվաստությանդ տեսարանը։ Գիտեմ որ սերը զորություն մ* է որ կր բռնանա մեր վրա, և թե անկարելի է յուր լուծը թոթավւել եթե նաև կամինք։ Գիտեմ որ սանձ ընդունող և տրա-մտրանալ սերբ՝ սէր չէ. դիտեմ թե անհնար է շիջուցանել հուրն այն՝ որ կս/յրե զմեզ։ Սակայն այս հուսահատ մրցման մեջ պատվավոր միջոց մի կր մնա մեւի այն (՝ մ Առնի լ վեհանձնու֊ թյա մ ր, ղի լտվտղա յն է մահն մեծ քան նվաստ կյանքն։ Ուստի կաղեմ իմացնել քեզ թե լա վա դույն կը համարիմ մեծ հիշատա֊ կիգ վրա ողբալ, քան թե փոքր և ողորմելի կյանքովդ հրճվիլ։ Եվ սակայն, Մայտա՛, դիտես որ եթե աշխարհ կընծայե ինձ հաճույք մի, եթե կա հոդ մ՚ որ կենաց հետ կը կապե զիս՝ քու բարեկամությունդ է* քու հիշատա կավդ կսփոփեմ իմ առանձնությունս որ անձնական անդարմանելի ցավերս աոավել ևս կը դառնացնե։ Ք\ու մահվամբդ կը կտրես այն վերջին օղակն որով կր հարիմ կենաց, կը մարես վերջին նշույլն որ մթազգած օրեք՛ Ըս հը լուսավորե, կր հափշտակես սրտիս վերջին սնունդն։ Հանդերձ այսու քաջությունն ու±նիմ աղաղակելու քեզ. «Ս ե– ռՒ Ր* Բա19 մի նվաստանար))։
Իբրև մեծ շնորհ կր խնդրեմ քեզմե, Մա՛յտա, որ ազատությունդ պահես, և վիշտդ արիությամբ տանիս։ Տե՛ս, Կոմսն քեզ յուր ձեռքը կը նվիրե, ընդունե՛ զայն, արժանի է քեզ։ Գուվք իրարու սահմանված երկու հոգիներ եք։ Անոր հավատարմությամբ մյուսին անհավատարմությունը պիտի կինաս մոռնալ. հրեշ մի կը կորսնցնես, հրեշտակ մր կը գտնես♦ ոչ միայն չես ունենար կորուստ մի, այլև կր շահիս։
Չեմ հորդորեր զքեզ այժմեն Կոմսին բախտակից ըլլալ, ո՛չ։ Երբ մեր սիրտը կը նվիրենք, պետք է ամբողջապես տանք և կամ բնավ չտանք, անկատար նվերն՝ նվեր չէ, այլ չարիք։ Իսկ ղու հիմա չես կրնար ամբողշ սերդ նվիրել*. սպասե՛ ուրեմն*
93
