ժամանակն պիտի բուժե ախտդ, և Կոմսին սիրտը պիտի փու– թացնե այդ բույժր։
Ես ալ իբրև զքեզ երբեմն սիրեցի անհույս սիրով* կարծեցի մեռնիլ, ապրեցա սակայն, և վերստին սիրեցի նվիըելով կյան– քըս ամուսնո միճ զոր մահր շատ շուտ կորզեց ինձմե դժբախ* տարար։ Շատ անգամ մարդս մահն հօգնոլթյոլն կր կոչե, բաձ$ ցավոց հիշատակները շնչվելով՝ կյանքը նոր վայելք կր պար֊ գևե, և հայնժամ կր վախնանք կորսնցնել այն կյանքը զոր կար֊ համա րհեինք։ Եթե մոոացում չրլլար ի՞նչ կրլ\ար մարդկության վիճակր* պիտի ոչնչանար. զի թշվառության վարժարանին մեջ ուսումնասիրած չրլլալուն հավակնությունն ո՛՛վ կրնա ունենալ։ Ապրե՛ ուրեմն, Մայտա՛, զավկիդ համարէ ինձ համար, և ազգիդ համար։
Հերիգսւ առ Պետրոս Թ…
Քա ճարտարահյուս հնարքզ, Տիգրանին երկու նամակներն, որով Մայտային անհավատարմությանն երեսին կր զարնե նա֊ խատանոք, և զոր ձերբակալեցի, անդարմանելի կերպիվ բաժանեցին երկու սիրահարներն։ Մայտա Փարիզ գնաց անշուշտ Տիգրանեն բացատրություն մ* ունենալու մտոք, բայց նա ամուսնացած ըլլալով, ոչ այլ ինչ բերավ հոնկե եթե ոչ իր պարտության ամոթը։ Արդար՛և տժգույն Է նա և տկար♦ դժբախտ Է, կը տեսնեմ, զի դեմքին վրա սրտին սուգը նկարված Է* բայց այդ չի գոհացներ զիս, ցորչափ յուր նվաղուն աչաց մեջ կը նշմարեմ ուրախության նշույլ մի, և յուր տմույն շրթանց վրա գոհունակության ժպիտ մի, ականատ ես ԸԱալով աղշկանը բարեբաստությանը։ Չեմ ներեր այդ գոհունակության ստվերն անգամ, և կուզեմ որ իբր մայր ևս տարաբախտ ըլլա, որքան եղավ իբր սիրահար։ Կուզեմ որ կասկածը Էևոնին սրտին մեջ սպրդի, որպեսզի սա յուր կնոշմեն զզվի• կուզեմ արտասուք, կուզեմ հուսահատության պատկերն, որպեսզի Մ այտային սըր-տին վերշին հարվածը տամ անվրեպ ձեռամբ։ Մեն մի վբիժա~ ռությանս մեջ նոր ուժ կստանամ ապրելու և զքեզ սիրելու։ Վյւեժխնդրություն*** ո՛վ հրաշալի բառ, ո՜վ կյանք հոգվո. եթե
04
