Կոմսն սւռ Մայտա
Մեկնեցար դու, Մա՛յտա, և չէությունը գրավեց զիս* Ապըե* ցա քեզմով քիչ մի ժամանակ, և հետո զիս մատնեցտիր տխուր բախտիս, խավարն պաշարեց զիս* մեկ աստղ կը փայլի անդ իբրև փրկարար փարոս, և այս լույսն է քու հիշատակդ։ Մելամաղձությամբ համակվեցա, և կզգամ դարձյալ թե կյանքն ան֊՚ տանելի բեռ մի է։ քՒատապարտյա՞ լ եմ ուրեմն միշտ Քոռին֊ ներս կորսնցնելու* դատապարտյա՞լ եմ անանց վրա ողբալու հան չափս սիբելեն ետքէ Ըսե՛ ք Մ ա՛ յտա, թե ինձ համար մեռած չես, թե վերստին պիտի ծնանիս՝՝ ինձ նվիրելոլ համար նոր սիրտ մի. բայց իբր փոխարեն իմս կը բավե՞ քեզէ Այնքան բարձր ես որ կարևորություն չես տար հարստությանս և ըն-կերական վիճակիս, գիտեմ տյդ մեծասրտությունդ* բայց անձնվիրությունս արդյոք քեզ կը բավե՞ ի փոխարեն այն սրր՛ տին զոր կորուսիր։ Ըսե՛, Մայտա՛% պիտի սիրե՞ս զիս օր մի^ կրնա՞մ տածել այդ հույսը, բայց չեմ ուզեր որ զիս սիրես ողորմ ութ յան համար՝ ինձ զոհ ել ով վեհ սիրտդ♦ ո՛չ, ո՛չ, չեմ հավ անիր բնավ այդպիսի ո ղջա կե զ մ՛ րնդունելու։
Սակայն եթե անողոքելի սիրտդ չհաճիր երկրորդ անգամ բախելու, վստահ եմ թե գոնե չես մերժեր ինձ շնչած օդդ ծծե֊ լու, բնակած երկիրդ բնակելու, ձայնդ լսելու, քեզ ծառայելու և անձս քեզ նվիրելու երշանկությունը։
Հոգս չէ հայրենիք ես օտարանալ> զի սերն աշխարհի ս քա֊ ղաքացին է* հայրենիքն է ուր որ կը բնակի մեր սիրականը։ Բնիկ երկրիս վրա նժդեհ եմ, և իմ երկնից արևն աչքս կը խայ֊ թե։ Առտնին պատճառ մի զիս կարգելու հիմա ճամփա ելնելու, բայց պարագաներբ ներելեն անմիջապես ետք պիտի մեկնիմ ասկե։ Ի տեսություն ուրեմն, Մա՛յտա։
Մայտա առ Կոմսն
Քեղի համար ապրիլ, հատուցանել ինչ որ ընգունեցա քեզ֊, մե, տխուր կենացդ քիչ մ* երջանկություն պատճառել, այս պկ^ տի րլլար ահա բաղձանացս մեծագույնը։ Բայց սև գիշերը կըը֊
98
