Սարսափն և ուրախությունը, խավարն և լույսը, կյանքն Ոէ մահը կը գրավեն բոլոր Էությունս։ Ի՞նչ վայրկյան Էր այն երբ ճշմարտությունն իմացա, ցնծացի, բայց կորուստս առավել ևս զգալու համար։
Այն սոսկալի դեպքեր են վերջն ւ որ այնչափ սուղի նստան Հուլիանեիս, նա օր ավուր կը զորանար, և վեբռտին երջանկու֊ թյուն կր վայելեր։ Իրավ Է որ Լևոն կը գուրգուրար վրան իբրե հանցելումն ք սակայն կը դիտեի որ մերթ ընդ մերթ կա սկա֊ ծանաց ստվեր մի կանցներ դեմքին վրայեն, և կը տագնապեր լռին։
Օր մի դարձյալ երբ Հուլիանեիս մոտ նստած սիրալիր աչոք կր նայեր անոր, հանկարծ այլայլած դի մ,ոք հեռացավ իրմե։ Աղջիկս բան չհաս կ ցավ, բայց ես անցածր շուտ իմացա և ետ ե֊ վեն գնացի։ Պարտիղի մեջ ժուռ կուղար, մոտեցա իրեն խոսե֊ լու, երբ ատրճանակի ձայնն, և գրեթե նույն միջոցին աղիողորմ ճիչ մի հասավ մեր ա կանջին անտառակին կողմ են։ Լևոն վա~ զեց դեպ այն կողմ, և ես ետևեն գացի, երբ սոսկալով տեսանք արյունաշաղախ մարդ մ՛ որ գետինը փռված Էր, և ուրիշ անձ մ* որ կը հ եռան ար փութով։ Հերիգան ծունր գրած Էր վյյրավո֊ բելույն քով՚՝ որ Էր Պետրոս հեղ Հրանույշին Հայրը։
Երբ մոտեցանք՝ Հերիգան ոտք ելավ ատելության նայվածք մյ ուղղելով ինձ։ Իսկ վիրավոր յա լր կարծես թե վայրագ ուրա֊ խություն մի զգաց ղմեզ տեսնելով և վրեժխնղիր աչոք և փրր֊ փրալից բերնով, ((Բռնեցե ք սա կինր, գոչեց, Հերիգան ցույց տալով, զի նա ինքն սատանն Է։ Դո՛ ւ, Տի՛ կին, րսավ ինձ, Տիգ֊ բանդ կորուսիր ասոր նենգությամբ, և դո՛ւ, պա՛րոն, Հուլիա֊ նեդ պիտի կորսնցն՛ե՛իր։ Պաշտեցի այս կինր, ցնորած Էի, և յուր սիրտր շահելու համար չկար ոճիր որ չգործեի> և իրեն հաճելի ըլլալու համար ամեն բան գործեցի))։
Լռեց, զի ահագին վերքեն վազած արյունը կը տկարացներ զինքը։ Վերքր խնամեցինք, քիչ մը սփոփեցավ, հետո այսպես շարունակեց, «Խոստովանությունս լրացնեմ զի գուցե անկարող ըլլամ քիչ մր վերջր։ Այս կինը կը սիրեր զՏիգրան, և չէր ներեր քեզ, Տիկի՛ն, որ զինքը գրաված ըլլաս։ նա խոստացավ յուր սիրտն իբրև վարձատրություն վրեժխնդրությանրճ որով զՏիգ-
