Էջ:Երկեր - Սրբուհի Տյուսաբ.djvu/146

Այս էջը սրբագրված չէ

ազգաց կը պատկանի, նույնպես և ամեն անհատի, քանի որ անհատական ուժեըու ամբողջությամբ կը կազմվի լէնկերային զորությունը։ Արդ կը հարցնեմ Ք^զ, Մայտա՛, ի՞նչ օգուտ կը քաղես անգործունեութենեդ, և ո վ կը շահի կյանքեդ. ո՞րն է մատուցած ծառայությունդ առ ազգդ, աո մարդկություն որ կը ջնջե ամենայն խտիր ընդ մեջ ժողովրդոց։ Ո՛՛րն է սփոփած վիշտդ♦ ո ւր կը կեդրոնացնես մտացդ ճառագայթները♦ մեն մի մտավոր կայծդ, սրտիդ մեն մի բաբախումը սահմանված է միանալու մարդկային ճառագայթից և զգացման ամբողջության հետ։

Ժամանակ տվի քեզ որ ցավերդ մեղմես. բայց եթե ուզես երկար ժամանակ նույն վիճակի մեջ ապրի ի անկարո ղ կրլչաս վերջր վերականգնելու, վասնզի չարն կարմատանա ք և ինչ որ հաստատ է, արմատախիլ ընելը դժվար է։ Վշտին բռնության առջևն որչափ խոնարհիս, այնքան կր բռնանա վրադ։ Խիզախ ե՛ անոնց դեմ, և հաղթող կր հանդիսանաս։ Բա՛յց ըսե ինձ, ո*վ արղյոք երջանկո։թյուն խոստացավ քեղ երկրիս վրա. կա-

տարելապես երջանիկ եղած Լ երբեք որպես զի ղուն ևս րլլաս։ Ամենեն վէոբրեն մինչև ամենեն մեծը ճանչեցին տառապանք քը։ Հանճարներն՝ որք մարդկության բարերարներն են՝ ապե* րա խտության, բանտի, աքսորի և մահվան մատնվեցան։ Գի՛* սաւթյան և աշխատության այս անմահ մարտիրոսներն մեզ կատային լույս և կյանք, և իրենք իբր փոխարեն՝ մահ կրնդու– նեին։ Մենք կենաց րմբիշներն ենք. ադան կամ անագան կր վիրավորվինք՝ վերստին հոտս կանգնելու և մրցելու ցորչափ մեղ ուժ կը մնա։ Իրավունք չունինք րսելա. <էՀ,\ոս կր վերջանա իմ աշխատությունս, հո՛ս՝ ասպարեզիս մեջ կանգ կառնում, ոչ ես 1լ՝աղեմ հառաջ քայլելն։ Ո՛չ, իրավունք չանիս, զի այղ.-պես վարվիլն՝ բարոյական անձնասպանություն մ՛ էք և սակայն անձնաւ/պանութենե կր խորշիս, որովհետև կր մտածես թե իշ~ խանութ յան չունիօ քեղ շնորհված կյանքդ բնաջինջ րնելու ինքնին. բայց բնավ չես խղ՚ճմտիր բարոյական է կենսական հյութը դ տակավ աո տակավ տկարացնելով անգործությամբ՝ ան– 9;/՚յ;//; ինքնասպանության մատնվելու* որևէ անձնասպանության քաջությանը, ֆիզիկական թե բարոյական, դատապարտելի քաջություն մ՚ էէ վասնզի բստ ավելի հարգի Է ապրիլ և

124