մըցիլը քան թե հուսահատական վայրկյանի մի մեջ մրրկալի կյանք մի վերջացնել, և կամ աստիճանաբար կենսական ՀյՈէ–~ թր փճացնել։ Կյանքը ճակատավայր մ՛ է, մարզիկ պատերազմողներն են, վիրավոր զինվորն իրավունք ունի" արդյոք խույս տալու կռիվեն երբ վերքը կերպիվ իվիք բժշկված է, և երբ կարող է այն վերստին զենք շարժել։ Եթե խույս տա, եպերելի դա֊ սալիր մ՝ է. կենաց դասալիքներն արղյոք նվա՞զ եպերելի են։ Չե՛ ՛ս զգար թե մարդուս համար փառասիրություն մի կա զին֊ քր ճզմող դեպքերուն վերեր բարձրանալ ե րսել, ((Արհամարհե֊ ցի զանոնք, կանգուն կեցած եմ, և փոխանակ հաղթվելու հաղ֊ թող եմ, զի կը գործեմ, զի մարդ եմ»։
Այս խորհրդածություններս անշուշտ դուն ալ կընեիր քեզ նման տառապող անձի մի, բայց ղուն այն աստիճան կենդանի մեոյալ եղեր ես որ կայա ղու թյուն չունիս զգալու քեզ նվաստու֊ թյուն բերող վիճակդ։ Մ տա կան և բաբո յական հանգամանացդ անգործությամբն օր ավուր կ՝այլավախվիս կր խոնարհիս, բա֊ րոյական աստիճանն երե հետզհեաե վար կ՛իջնես, և պիտի գա օր մի, ուր անասնո վիճակին մոտենալով^ անասուն֊մարդու անձնավորությունը պիտի հանդիսանա։ Ե*նչ բանի կը ծաոայե քեզ բարձրությունդ, Մա՛յտա, երբ րնկճիս իբր ամենատկար արարած։
Մայտսւ առ Տիկին Սիրա
Միևնույն անիրավությամբ կր մեղադրես զիս թե՛ ակամա լռության ս և թե բռնի անգործությանս համար« ուշ դիր խոսքեր բուս, և րսե ապա եթե հանցավոր երևամ քեզ։
Կոմսը մեկնեցավ երեք ամիս հյուրս րլլալեն վերջը։ Հար֊ կավոր կարգադրությունները պիտի ընե որպեսզի գա Պոլիս հաստատվի և իմ վրա հսկե իբրև եղբայր անձնվեր։ Գեղեցիկ խորհուրդնւեր են ասոնք ստուգիվ և արժանի անոր վեհ սրտին։ Բայց կը մնա գիտնալ թե այդ դիտավորություններն արդյոք պիտի կրնա՞ն գործադրվիլ, զի կյանքս մաշող ախտին դիմա֊ ղրելու համար թեև մեծ են ջանքս և արիությունս, սակայն օր ավուր անողոք հիվանդությամբ մի տկարանալս կզգամւ
