հաչից և Հրաբորբոք աչքին հանդիպիչ« կը կարծեմ թե մեն մի վայրկյան մաՀաբեր տիպաց ծնունդ պիտի տա, և ամեն սահած վայրկյան չկրնար զիս ապահովել յուր հաջորդին նկատ-մամբ։ Դժբախտ դեպք մի՝ մարդը կսպաննե մեկ հարվածով« բայց մտատանջությունր համրաբար կը մեռցնեճ մեն մի հարվածին դառնությունը զգացնելով։
Արդ, սիրելի՛ս, ըսե՛, միթե արիությունն և ՛հոժարամտությունը կը բավե՞ն հաղթելու իրավացի վախերուս և վհատությանս։ Ինչպե՞ս կուզես որ խորհիմ, գործեմ, երբ միտքս անընդհատ Հալիանեես Տիգրանին կր վազե, երթ ամեն ձայն, ամեն շարժում զիս կաՀաբեկե, և աչքս ամենուն երեսն անհանգիստ կերսլու/ կր նայի գույժ մ՚ իմանալու երկյուղով։ Ո՜վ Աստված իմ, քանի մ՝ օրվան կյանքի համար որչափ տառա֊ պ ան ր ։
Մայտսւ սւռ Տիգրան
Զիս տեսնելդ անկարելի Է, Տի՛գրան* ուրիշին պաՀե պարգևդ զոր կուզես ինձ շնորհել, օրինավոր իրավունքներ ունի նա քու վրադ. անոր ի նչ փույթ քոլ սխալմունքդ։ Կր հաստատես խեղճ ամուսնույգ նկատմամբ անտարբերությունդ| բայց զիս տեսնելով արդյոք կր հուսաս թեթեցնե՞լ զայդ։ Մեր կորսված երանության գադափարր վերանորոգելով ներկան առավել կր ծանրացնենք։ Իրավունք ունի՞ մ շահելու սիրտ մ՛ որ ոչ ևս իմս կ. և միթե իրավացի կշտամբանաց չե՞մ ենթարկվիր այդ սիրտը շահիլ ուզելովսէ նաև ավելացնելովս ամուսնույգ դժբախտությունն որ ըստ ինքյան շատ մեծ Է արդեն։ Ո՞վ կրնա ճանաչել զքեզ առանց սիրելո, և ի նչ սոսկալի ւԱւճակ Է սիրելն առանց սիրվելու։
Ո՛չ, Տիգրան, պետք չէ որ տեսնվինք վերստին♦ մեր վւոխսյ^ դարձ վիճակն իսկ այս զոհողությունը կը պահանշե։ Զիրար էոեսնելե ետք բաժանումն առավել ևս անհանդուրժելի կ րլլա/ Լսել ձայնդ, տեսնել կերպարանքդ, վայրիկ մի Հիս ամփոփել աշխարհս և ապա ամենայն ինչ կորսնցնեի ոչ, ո՛չք անկարող եմ այդպիսի փորձի մի տոկալու։ Ո՜վ տարաբախտ Մա՛յտա>
127
