խնդությամբ կը ներկայե պատկեր մի զոր կը հափշտակե երբ հոգևին կը բաղձամ անոր մոտենալ։
Կյա՜նք, կյա՛նք. ի՛՛նչ խորհրդավոր բառ. ի՜նչ աշխարհ թշվառության աբտասվաց, դառն հեշտությանց, խավարիէ աղոտ լուսո։ Ինչ հյուս նախանձոլ, նենգության և կեղծավո րության. ասոնք իբր հրալեռնային լավաներ ամենուրեք կը ծավալին անդիմադրելի հոսանքով, և ամեն ինչ կայրեն, կը տապալեն, կը քանդեն բացի ճշմ արտութենեն և առաքինութ ե֊ նեն, երկու ահավոր ահագին և լուսեղեն սյուներ որք կը կանգ֊ նին և կը դիմադրեն իբր նեցուկ Հավիտենականին
Արարչագործությունն ընդհանուր սիրո ներդաշնակության վրա հիմնված կերևա, ահա արևը բոլորովին լույս Է, ծաղիկը բույր, առվակը մրմունջ։ Արևը կը բեղմնավորե տունկը, տուն" կը կը պատսպարե թռչունը, և այս թևավոր երաժիշտն ալ յուր դայլայլիկներով անտառներուն նվիրական լռությունը կոդևո֊. րե, և ապա առվակին մեջ թռչտելով և անոր վճիտ ջրո կա թիի ները խմելով յուր ծարավը կ՝ ամոքե։ Մ արդս միայն բացառու՛թյուն մ* Է ուրեմն ընդհանուր օրինաց• նա միայն սուրբ կը հնարե, սիրտերը կը հոշոտե, երկաթը կը սրե, արյունը կը թա -փե և աբտասվաց հետք կը թողու միայնՀ ուր որ կերևա և կ՝անցնի ան։ Մարդը միայն չարության ոգին Է ուրեմն, և սակայն սիրտ մ9 ունի սիրելու և հոգի մի զքեզ պաշտելու, Ո վ աստված իմ։
Սե՛ր երկնային, աղբյուր ա ստված ա յին որով ամենայն ինչ կը մաքրվի, և ուսկե առաքինությունը դուրս կելնե հաղթականէ Սե՜ր, աղբյո՜ւր աբտասվացյ։ Սե՜ր, շո՜ղ երկնապարգև, լոլ–. սավորե՛ միշտ մթահար հոգիս, կարճատև օրերուս փարոսն եղի՛ր։ Ով սեր, դուն ի կորուստ մատնեցիր սիրտս, այլ սա֊, կա էն նվիրական ես միշտ ինձ համար***։
Սիրելիդ իմ, ներե՛ հոգվույս զեղման* գուցե վերջին աղա֊ ւլակն Է առ սերն, առ քեզ, առ աստված։ Կմզզայի թե հոգիս յ&ւբ րեռին ներքև կը ճնշվի. ա՛հ, ուզեցի սփոփել զայն հուսահա* աական ճիչ մ՝ արձակելով։
11 1145
