Վկա՛ ըլլա երկինք, գոչեց Տիգրան, որ եթե երբեք այդ իմա* բաբո կինը ձերբակալեմ, ես անձամբ յուր բախար պիտի վըճ– ռեմ, նույնիսկ վրեժս կյանքովս փոխարինելով։ Արյան շիթե– բով պետք է որ քավե մեն մի թափած արտասուքդ։
— Ւնչպե՞ս, Տի՛դրանք ըսի, արյա՞մբ կուզես ձեռներդ ա* րատել։
— Բայց ի՞նչ կրսես, պատասխանեց, երկիրը պիտի աղա* տեմ հրեշե մի, որ ամեն օր նորանոր նահատակներ կրնա պատրաստել, և այս պարագայի մեջ մարդասպանությունն ա֊ ոաքինոլթյուն է, զի կյանք մի կը փճացն եմ շատերուն ազատելու համար։
Մայտա առ Կոմս
6իգրանին կինը մեռավ» այս տարաբախտ արարածին ա– ղետքն զՏիղրան ինձ կը վերադարձնեմ գոհունակությունս մեծ կ ըլլա եթե չհիշեի քու թախիծղ. ինչս ւ այնչս/վւ վսեմ հանգամանքներդ ցավն ունենան միայն իբրե բաժին. և ինչո ւ անզոր ըչլամ ղքեղ մարդկանց երջանկագույնն ընելու։
Լո ւր ինձ, Կո՛մսէ քույր մ՛ ունեիր, արդ եղբայր մ7 ալ ունիս։ էդ՛ կարծեր անձդ երկրիս վրա որբ մնացած, զի երկու սրտեր քեզ օթևան են* երկու սրտեր քեզ միշտ պիտի հետամտին ամե֊ նուրեք, և միշտ պատրաստ են քեզ ծառայելու։ Կո՛մս, կը սի-ըեի զքեզ տխուր բարեկամությամբ յ իսկ արդ կը սիրեմ ցնծոյւ* թյամբ* կարծես թե գոհունակությունն առավել ևս կը սաստ* կացնե մեր զգացումները, թեև քեզ համար ունեցած երախտագիտությունս անսահման Էր ըստ ինքյան։ Ուստի, Կո՚մսէ Վոս– փոբա ափ անց վրա քեզ անհամ բեր կը սպասեն բնակություն մի, եղբայր մի և քույր մի։
Տիկին Աիրա առ Մայտսւ
Բարեկամությանս ընդարձակությունն անչափ ծանոթ Է քեզ որ դյուրավ կ՝ըմբռնես անշուշտ թե վիճակիդ վւովւոխությունն որպիսի գոհունակություն կաղդե ինձ։ Ամուսնացե՛ք ժամ հա֊
138
