կային սանդուղին մինչև վերջին բազրոտներըէ մինչև ռա՚մկի՚ն իջնալոլ Էէ
Ռամիկը նեխոտ ցնցոտիքն Է ոբ գէսերը գԻյՀտձաԿ ո&*ի իբբև անկողին, և ցեբեկը՝ զանոթություն իբբև ընկեր։ Ռամիկն այն գարշահոտ բազմությունն Է որ հացի կը կարոտիէ և որ իրարու վրա կռթնած՝ գլուխը կը ցցվե ուրախ մարդկության հանդեպ, իբրև մսահատ անհեթեթ ուրվական։ Եվ ոչ բնական կայծ մի կ՚ոգևորե զայն, զի մարդկության նվաստա– գույն արտահայտությունն Է* Բայց եթե կռիվ, հեղափոխում թյուն ծագի, այն ժամանակ կենդանի մրուրը գազանաբար դուրս կը ցայտե, և ընկերության վրա կը տարածե բոլոր հու սահատությունը ք լրբությունն, անասնությունը, սրտմտությունը, զորս անոթությունն և աղքատությունը դիզած և բար* դած Էին ժամանակն երե իվերւ Այգ $նցոտ յաց մեջ աշխատոլ+ թյունը մտցնելու ԷՀ անոթության վերջ տալով. այդ խավարի բույնին մեջ լույս ծավալելոլ է, այդ մարդկային հոտին մեջ հոգի մ1 արթնցնելու է, յուր էության և կարողության ղաղա* փարը տալով իրեն, բարոյական անշարժության գարշահո– տոլթյամբն ասլականյալ բազմության մղում տալու է, հ\ուզե–. չու է, հոն կյանք տարածելու է։ Ոչ ոք կ՝զբաղի կենաց այս թշվառ և անծանոթ մարտիրոսներովՀ որք կուգան, կը հյու* ծին, 1լ անցնին առանց և ոչ մեկու մ՛ուշա դրությունը գրավելու.. տիղմն է այն որ կը սահի, կ՚երթ ա, դյուրաջինջ սև հետք մի թողլով։
Գրեթե ամեն բանով կ՛զբաղինք, ամեն բանի վրա նայ֊՝ վածք մը կ՛արձակենք,, բայց ո՛՛վ արիություն ունիճ առանց զզվանաց, մինչև գարշաբույր ռամկին մոտենալու, ու ժան* տահոտ քուրջերու ներքև տեսնելու վտիտ, հալևմաշ մարմին* նեբ, և անասնո ներքև եղբայր մի ճան շնալու։
Մա՚յտա, խոնարհեղոլր աչքերդ մինչև խուժանին, անոր համար գործեք անոր աշխատություն տուր, հուսո ճառագայթ մ9 եղիր, ձայնդ բարձրացուր, հասարակաց ուշադրությունը գրավե այն ժահաբույր վայրերուն վբաՀ ուր մարդկությունն անօգնական կը լլկիք առանց հացի և առանց հր ո կր մեռնի։, Անոնց համար ընկերություն մի հաստատե, հավաքե անոնց
148
