ապիկար զավակներն՝ այն սև ծաղկունքն թշվառության որք1 դարձյալ կ՛ըսեմ, կյանքեն կը ճանաչեն ցերեկը՝ միայն անո* թությունը, գիշերը՝ հողն իբրև անկողին, և ձմեռը* ցուրտը։ Ապաստան մի հաստատեցեք անոնց համար։ Գոնե դժբախտության ժառանգորդները բնակարան մի ունենան որ ցերե՛կին պատառ մի հաց գտնեն, հրո կայծ մ՚ իրենց սառնաբեկ մարմինները ջերմացնելուք և մտավորական Հող մ՛ իրենց մտքերը լուսավորելու, որ վերջապես գթության ոգին գտնեն մարդկային ձևին ներքև։ Այդ փոքրիկ էակները փոխանակ ցամքելու, հյուծելու և մեռնելու տառապանաց մեջ, փոխանակ իրրև րնկերային վերք օր ավոլր աճելու, և ապականելու մարդկային մթնոլորտր, զարգանան ընդհակառակն, աշխատին, մտաձեն. վախան՚ակ խավարին՝ լույս րլլանէ թո՛ղ մահը կյանք կ$րաադրեէ Հայնժամ ր՚՚է՚ւր այդ կենդանի ղանդվածն օր րնկերոէթյա), Համար կորսված կր համարվերք զորության ) սւր ադրյուր մի կր դո յացն ե, աշխատությունը կ՝ավելցնե, բանականությանը կ՛ աճեցնե մ տ ածելու, և հոգիներոլ թիվյւ կը րաղմապատկե զգալու, սիրելու, գթալու և ծառայելու համար։
Չարն արմատախիլ ընելու Է. ռամիկը չարն Է որ կը բուսնի անընդհատ ապականակիր ջուրերու մեջՀ թունավոր շունչը ամե֊ նարեք տարածելով։ Իշի ր ուրեմն մինչև հոն, և սփոփելով կը բժշկես, հիմնավոր ախտը կը ջնջես։ Ոչ մեկ ախտ ինքնին կը բուժի նույն պայմաններու մեջ մնալով♦ շնչո մի, հոգվո մի պետք կա դարմանը գտնելու համար։ Այդ շունչն, այդ հոգին եղիր, Մա՛յտա» ուրիշ շունչերու, ուրիշ հոգիներոլ միացիր, մաքրե գարշահոտությունը, և կմախք մարդը՝ կենդանի մար* դո վերածե։
Տիկին Սիրտ սա Մայաա
Ւ՞նչ Է այդ երկարատև լռությունդ։ Սրտիդ գոհունակությունն այնչափ մոռցնե՞լ կուտա քեզ զբարեկամներդ որ և ոչ իսկ վայրկյան մի կը հաճիս զոհ ել անոր։
Տաճիկ դրացիս հուսահատության մեջ ընկղմված Է, վա– սընզի կը հաստատ\են թե յուր պաշտելի գեղանին խիստ աղե*
147
