պաշտելով, մինչդեռ մեր սրտերը բարձրաձայն կը խոսեին, և հիացմամբ կը նայեինք այն հոգեզվարթ բնության ոբո լեզ֊ վին՝ երջանիկ հոգիները միայն վերահասու կըլլան։ Հայեց֊ վաձ րս Տիդրանին աչերուն մեջ կը խորասուզվեր, և կ՛օրհնեի գաս տված որ կյանք պարգևած էր ինձ՝ այսինքն յուր դեղեց՛ կազայն պարգևր։ Սքանչացմամբ կը վայելեինք զամենայն ինչ, զաստված՝ որ էությամբն անծիրը կը լեցներ, զշողն՝ որ ղտունկ կը փայփայեր♦ զծառն՝ որ երջանիկ թռչնույն սիրո բույնը կպա տ սպա բեր * զծա ղի կնճքաղցրաբույր ժպիտը բնության. զմոնչող կոհակն՝ որ փրփրելով կատաղություն կը հայտներ* վերջասլ ե ս ամեն բան\ի մեջ անսպաո հաճույք կր էլտնայինբ, ղի ընաթյան գիրքն այնչափ ընդարձակ Է որ ամեն մի երե սին Վրա ոեր ե եբջանկաթյուն կր կարդայինք։ Մեր այս վայելքն այն չավ։ մեծ Էր որ չէր կրնար տևել անշուշտ« ղարնա)ւային սլայծաո այզն էր զոր թանձրամած ամպեր քո֊ զարկեցին հանկարծ։ Արդյոք վիճակված է ինձ բաբեբաստու֊ թյանը ճանչնալ անոր կորս տ յան համա՞ր ողբալու միշտ♦ և մինչ Հազի։/ հաղ ժպիտը կ՛ուրվագրի շըթանցս վրա՝ սուգին մասէր ւզե աք Է անմիջապես ջնջե անգթաբարէ Աչացս լեղի ՚/իթն անՀրէսԺե*չտ Է արդյոք մարդկության աբտասվաց ով֊ կիանինւ Զվարթության ծաղիկն չի կարող հիս արմատ թո֊ զա ի ոչ՛ զի աբեղա էլի կր կարոտի է մինչ ես անաստղ գիժերն եմ, ավա ղ։
Օր մի դարձյաւ ծ\ո վ ե զր յա զաշտ մի զացինք թավուտ ծառի մի ներքև քիչ մի զովություն վւնտրելոլ համար, զի ա շնանա՛* յին եղանակին մեջ ամառվան սաստկագույն տաքերով կը տոչորեինք* կարծես թե շնչասպառ Էի, և կուրծքիս դժվարին ել ե Էջը ներքին վիճակիս նեղությունը կը հայտարարեր։ Տիգ– ըանին բոլոր ճիգերն սակավ ինչ սփոփում հայթայթելու ա֊ սլարդյուն մնացին* կարծես թե երկաթյա ձեռք մի սիրտս կը ճնշեր անընդհատ* մտացս խաղաղությունը վրդովելով։
Հանկարծ արևելյան զգեստով կին մի նշմարեցին աչերս, որ հանդարտորեն դեպի մեր կողմր հ առաջանալով վյրաս հար֊ ձակեցավ մ՛եկեն իմ եկ՝ ուզելով սրովն զիս սպաննել։ Տիգրան ար գիլեց ինձ սահման յալ հարվածն, և այն սուրը կորզելով՝ այդ կնոջ սիրտը մխեց ուժգին։ ճիչ մ արձակեց նա որ ար֊
149
