յունս սառեցուց, և գետին ինկավ մինչ արյունը վերքեն կը Հորդեր։ Տիգրան անոր ճերմակ քողը քաշեց երեսեն և առջևս տեսա, ով երկինք*** Հերիգան։ Տիգրան զինքը ճանաչելով^ գո-չեց♦ ((Արդարությունը կատարվեցավ, Մ ա՛յտադ իմ սիրեց յալ, վրեժդ լուծեցիX»։
Բայց նա ինձ նայելովէ գազանային Ժպտիվ ըսավ, <ՀԼուրերն դ բնավ չի զբկվեցա, ոնորՀիվ քու բարեկամուՀվույդ Տիկին Սիրայի։ Քորֆուի մեջ ապաՀով և աներկյուղ կրնայի ապ– է՚ՒԼ ՒԲՐ^՛ իշի*ա/նուՀիՀ մեծատուն ամուսնո մի Հետ* բայց չհա֊ ճեցա, զի անտանելի Էր ինձ բարեբա ստությանդ գաղափարն՝ որ մեն մի օր կարծես դժոխք մը կը գլորեն աչացս առջև։ Մեկ-նեցա Քորֆուեն ամուսնությունդ արգիլելու Համար♦ բայց ուշ հասա դժբախտաբար, և կրկին մաՀվամբ պիտի մեոնիմ զձիդ֊ բան քեզ թողլով»։
Յուր արյունը Հորդառատ կը Հոսեր, ուզեցի մոտենալ և օգնել իրեն, զի դժբախտության մեջ թշնամությունը կը դադ֊ բի։ Բայց նա խոժոռ ղի մոր նշան րրավ ինձ Հեոու կենալու, և ըսավ. «Քու ձեոքեդ կյանք ընդունիլ մաՀ Է»։ Ապա նվաղուն աչերր Տիգրանին դարձնելով՝ յուր դիմաց խստությունն ամո֊ քեցավ։ Նայեցավ անոր վշտագին և միանգամայն սիրալիր աչոք, ու հոգնաբեկ ձայնիվ մրմնշեց, «թող այս արյունս հավի-) տենական տանջանքդ ըլլա, և ստվերս՝ կենացդ անբաժան ըն֊ւ կերր։ Այս վերջին վայրկենիս չեմ վախնար խոստովանելու թե միշտ զքեզ սիրեցի և միայն զքեզ* և մինչև այս րոպեիս կը սիրեմ զքեզ վերստին, երբ անգութ ձեռքդ չի խնայեց ինձ մա֊ հացու հարվածդ»։
«Րւխտադրո՛ւժ կին, դո չեց Տիգրան, կր Հուսա՞ս այդ խոս քերովդ զիս ի գութ շարժել, և մոռցնել տալ ինձ այն արտա՛սուքն որ Մ այտային թափել տվիբ»։
((Լո՛ւր ինձ վերջին անգամ մի, ըսավ Հերիդա, եթե ինձ տված Հարվածդ բավական չես Համարեր՝ քանի որ չգիտեիր ով ըլ~* լալս* ահա կուրծքս զարկ վերստին, մի՛ խիղճ Ը&եր բնավ* բայց ապաՀով եղիր որ ոչ նվազ պիտի սիրեմ դարձյալ զքեզք, Դժբախտությանս Համար ճանչցա զքեզ, ուզեցի մոոնալ պատ֊ կերդ, ջանացի ամեն տեսակ վայելից մեջ սերս թաղել, բայց իզուր։ Քոլ պատճառավդ կին ըլլալս մոռցա, աղարտեցա, և
150
