րորդին վրա* բուժող ձեռքն՝ ինչպես և քանդող ձեռքը նույն կշռով կը կշռվին։ Մարդիկ մահը կը պատրաստեն, և նույն ժամանակ անոր զոհերն ազատելու միջոցներն ևս կը պատ֊ րաստեն։ Մահը կամ բարիք մ՛Է կամ չարիք. եթե բարիք մ՚Է, ինչո՞ւ կը վարձատրվին իրեն դեմ զինվորողներն, եթե չա֊ ՐՒքճ ինչո՞ւ զայն անչափ առատաձեռնությամբ կը բաշխեն։ Ապա ուրեմն ի՞նչ է մահը. գուցե մին և մյուսը։ Բայց նույն պատճառը բարվույն և չարին սկզբունքր կրնա՞ ըլլալ արդյոք« ո՞ր տրամադրությամբ կրնա ընդունելի ըլլալ այդ։
Մարդկային միտքն որ ամենայն ինչ կուզե քննել, զննել, հստակեի ամեն բանի յուր սահմաններն որոշել, ինչպե՞ս կ՝ըի լա որ մահվան և կենաց ծանր խնդիրը չի վճռեր* ինչո՞ւ այս֊ պես կաղ և տարտամ վիճակի մեջ կը թո ղու* ինչո՞ւ, վասնզի յուր շահերն և փառասիրությունը կը հ՛որդորեն զինքը պահել այդ անորոշ վիճակն որ այնչափ նշանավոր է յուր անձնական տեսությանց։ Անարդարությունն այնպիսի ասպարեզի մեջ կ ապրի, որո սահմաններն արղ ւսրո։ թյուն ր չէ զձտծ տակտվրն, որպեսզի զայն րնղլայնե կամ ամփոփե ի պահանջել հարկինէ Մարդկային անիրավությանդ պատմությունր թանձր ստվեր֊ ներ են որ մարդկության երեսը կը նսեմ ա դնեն։
Մայտա սւռ Տիկին Սիրտ
Տիգրան տակավին բանտարկյալ Է, թեև կը հաստատեն հետ սակավ ավուրց ազատությունը պիտի ստանա* սակայն կը վախնամ որ ես այդ օրը չպիտի տեսնեմ։ Բազմիցս այցե֊ լա թյուն ըրի անոր, թեև ողորմելի Է վիճակս, ներկայությունս նախ ուրախությամբ կր համակե զինքը, բայց անմիշապես ետք տխրությամբ կը գրավվի անողոք հիվանդության ավե֊ րակներն անձիս վրա նշմարելով։ Սպառած ուժս կ՛ոգևորի միայն երբ քայլերս առ Տիգրան կ՛առաջնորդեն զիս*
Աշնանային սաստիկ ցուրտն արդեն սկսավ վրաս զգալի կերպիվ ներգործել♦ սիրտս միայն ազատ Է անոր հաբվածնե֊ ր են։ Ա՛՛հ, ի՞նչ չէի զոհեր արդյոք խույս տալու համար անո֊
148
