կուլա, կ՛ արյունի, և ինքն իսկ մխիթարության կը կարոտի։ Ա ստված կամ Սատան ըլլար՛– է վշտին վրա կոխելու և անոր արյունալի բեկորներուն անվեհեր նայելու համար։
Տիկին Սիրա աո Մայտա
Ի՞նչ է այդ վարմունքդւ> Մա՛յտա, սկսար արդ գերեզմանին անդունդե՞ն խոսիլ* ինչո՞ւ այդպես կր վհատիս, սերդ միթե վախերդ ցրվելու չափ զորավոր չէ՞։ Ինչո լ անկարելին Իբրև վճիռ կարձակես, անկարելին վերջին հայհոյանքն է զոր հուսահատությունը կարելվույն երեսը կը նետե* դժոխոց կոկոր– դեն բխած կա տ աղի ծիծաղն է անկարելին. մինչդեռ կարելին հուսո շբթունքեն ինկած երկնային ժպիտն է, գարնանա* ձին պայծառ օրվան գեղափողփող արշալույսն Լ։ Վայելե՛ ներկադ առանց տրտմության, սիրո շողովն լուսավորե զայն։. Ի՛՛նչ փույթ քեզ ապագան ե յուր մութ գիշերը* հաճոյից րոպե մի անմահության արժեքն ունի։ Եթե սիրո հավիտենականում թյունր չես կրնար ունենաք, գոնե մեկ վայրկենի մեջ սիրո հա* վիտենականությունն ամփոփե և վայելե։
Անիրավ արդարություն մի զքեզ Տիգրանեդ կը բաժնեի բայց քանի որ յուր ազատությունը կը խոստանան քեզ, իմա* ցիր թե արդարության վերջին արարվածը կը ներկայացվի։
Մարդ մի յուր սիրականին սպանության ականատես կ՝րր լա և սիրո վրիժառության պարտքը կը կատաբե սպաննոզը մ եռցնելով* կը գործածե զայղ ըստ թելադրանաց յուր սրտին< ե ահա արդարություն՝ օրինաց անիրավ ձևերուն գերի՝ կը բանտաբկե մարդասպանը պատժողը, առաթուր կոխելով բնական արդարասիրության այն բնազդումն որո համեմատ մար* դըս յուր կյանքն իսկ կը վտանգե, յուր արյունն իսկ կը թափե երբ իրեն կամ ի բենն ե բուն դեմ ոճիր մի գործվի։
Մահվան պատժտ կուսակից չեմ. ընդհակառակն։ Ս՛ահա* պարտության վճիռ մի մարդկության ճակտին վրա դրոշմված ամոթո կնիքն է* Մարդն յուր եղբորը դահիճը կը հանգիսանաէ անխռով աչոք անոր արյան կաթիլներոլն նայելովդ և անտար* բեր ականջով անոր դառնագին հառաչանքը լսելով։ Ի՞նչ է
158
