Մայտա առ Կոմս
Չգիտեմ թե արդյոք այս տողերս երբեք պիտի հասնին Ք^զ* բայց շեմ ուզեր աշխարՀես հրամար՛իչ առանց քեզ տալու վերջին հրաժեշտի ողջույնս, քանի որ գոլն այնչափ բարիք ըըիր ինձ, և անոր փոխարեն միայն չարիք կրեցիր ինձմե։ Այգ չա֊ բիքր թեև ակամա գործեցի, սակայն բնավ չկրցա արտասվել խղճիս առջև։ Հավտա՝ որ միտքս բազմիցս սրարշավ եկավ զքեզ որոնելու օտարատյաց երկիրներու մեջ ուր կյանք կը պարգևես և փոխարեն մահվան սպառնալիք կը տեսնես ան* ընդհատ։ ճակատագիրդ է ուրեմն ապերախտներ պատրաստեի կամ՝ լավ ևս է ըսել՝ վսեմ հոգիներոլ ճակատագիրն է զոհել իրենց անդորր ութ յունր, հարստությունն ու սիրտը՝ նահատա* կությունը միայն իրենց վերապահելով։ Եղբա՛յրդ իմ ազնիվ, որպիսի քաղցր մխիթարություն պիտի ըլլար ինձ՝ եթե հետին շունչս ավանդելու ժամանակ վստահ ըրայի թե ոլոք իմ պատ–՛, ճառավ թշվառ պիտի ըլլա։ Բայց ներելի՞ է ինձ այդպիսի սփոփում մի։
Կյանքս կարի ավերեցավ վշտենք և ոչինչ կարողացավ զայն վերականգնեի վերշին անգամ մի ևս սիրտս խորունկ երախտագիտության մի տկար արձագանքը կուղղե քեզ արդ։ Ո հ, որքա՜ն տագնապալի է սիրելին երե բաժնվիլը։ Բարյա՜վ մնաս ուրեմն, ազնիվ եղբայր, մնա՜ս բարյավ։ Եցի՚վ թե հիշատակս բարեկամ ոգվո պաշտոն կատարեր տառապանացգ մեջ։
Տիգրան առ Տիկին Սիրա
Տխուր պաշտոն մ՛ ունիմ կատարելու ձեր քով, Տիկին« այն է՝ իմացնել թե մեր Մայտան ոչ ևս է։ Ենք պատվիրեց ինձ վեր-չին անգամ մ1 ևս հայտնել յուր երախտագիտության հավաս-
160
10
