րանք մի առնու։ Ւնք սպիտակ պատմուճան մի հագավ, և ան*. կողնին մեջ տարածվեր էր մահատիպ։ Նայեցավ ծովուն որ լույսով կը շողշողար* նայեցավ աշնան վերջին չորաբեկ տե– րևներուն որք իրեն վիճակակից պիտի ըչլային* ուշ գրավ թռչնույն որ վերջին անգամ կերգեր իրեն համար. նայեցավ վերջապես բոլոր բնության որ կարծես թե անսովոր գեղեցկությամբ մի կր փայլեր հատկապես, և հառաչելով ըսավ• «Որ* չափ սքանչելի է բնությունն և ինլպե ս ամենայն ինչ կը ժպտի նազելաբար»։
Հուլիանեն և ես քովր կեցած էինք* Մայտային մեկ ձեռքն անոր ձեռքին մեջն էր, մյուսն ալ իմինիս մեջ* նայեցավ մեզ //իրալիր նայվածքով և ապա ըսավ յուր աղջկան*
«Հուլիանեղ իմ ոիրեցյալք տուր ինձ վերջին համբույրդ, և խոստացիր անձնվեր քույր մի ըլլալ որբացյալ Տիգրանին))։ Հուլիանեն համբուրեց զինքը, խոսք տվավ, և սենեկեն դուր;» նետվեցավ զինքր խեղդող հեծկլտանքը չհայտնելու համար։ Մինակ մնացի ՄայտայիԼ քով, և բոլոր արիությունս հիս ամ՝՛ փոփեցի հուսահատությունս ղսպելու համար։
((Պաշտելի՛ ղ իմ Տիղրան, ըսավ, հիշե՛ զիս ցորչափ ծովը կոհակ մ՚ ունի, արփին շող միք թռչունը վանկ մի, և սիրտդ բաբախում մի* հիշե՛ ղիս։ Քեզ համար ունեցած զգացում ս կրոնքի դարձած է և այս կրոնքը հետս կտանի մ։ Եթե գիշեր՜ վան լռության մեջ կլսես ձայն մի որ կը մրմնջե ականջիդ, «Կր սիրեմ զքեզ»,գիտցի*ր թե իմ ձայնս է այն, որ թեև ամե* նուն համար մեռած, այլ քեղի համար կենդանի պիտի մնա)։
Խելքս կորուսի* Մայտային ոտքն ընկա, և սառնահար ձեռք մը արտասուքովս ոռոգեցի։ Զիս դեպ յուր սիրտը քաշեցք և թևեր ուս մեջ հոգին ա վանգեց**,։
Անզգայության վիճակես իրականության դարձա՝ մի միայն թշվառությանս անհատակ խորությունր հաստատելու համար։ Իսկ արդ չդիտեմ թե կենդանի" եմ կենաց մեջ։ Տիկի՛ն, դուք եզական բարեկամ ուհի մի կորուսիք, իսկ ես՝ համայն զաշ^. խարհս։
