— Քեզ համար, Երվանդ, բոլորովին անկարելի է,– պատասխանեց կույսն հառաչելով։
—Կը խնդրեմ, քո՛ւյր իմ, հաղորդե՛ ինձ զքեզ մաշեցնող գաղտնիքը, և կը խոստանամ քեզ զայդ ինձ համար պահել միայն։
— Ավա՜ղ…։
— Կուզեմ սրտիդ ծանրությունը թեթևցնել, և ոչ թե հետաքրքիր ակնարկ մ՝արձակել հոն, հավատա ինձ Ճուլիա։ Կուզեմ զքեզ երջանիկ տեսնել վերստին, ինչպես և Լեոնարտոն ու Վերճինիոն՝ որք ի զուր կր մաշին ախտդ գտնելու և անոր դարման մատակարարելու համար։ Խոսե՛, Ճուլիա՛, խոսե՛, քո՛ւյր իմ, եթե ատելի չէ քեզ իմ աղաչանքս։
— Քու աղաչա՜նքդ։
— Եթե ազդեցություն անի օտարականի մ՚աղերսը որ քու վրադ իբր եղբայր կը կարեկցի, խոստովանե չարչարանացդ առարկան։
— Չարչարանացս առարկա՞ն կուզես ճանչնալ,— հարցուց անհնարին հուզմամբ։
— Այո՛, կը փափագիմ անձկությամբ, խոսե՛ շուտ։
— Ո՜հ, և չհասկցա՞ր տակավին։
— Քանի որ չես խոստովանիր, Ճուլիա՛, մի՛ ծածկեր ինձմե այդ գաղտնիքդ որ քեզ կը մաշեցնե, կը թախանձեմ քեզ հանուն մեր մտերմության։
Այնչափ աղու էր Երվանդի ձայնը, այնչափ հիգացելույն հոգվույն խորը թափանցեց այն, այնչափ հեշտալի էին իրեն այդ աղերսալից ձևերը, որ Ճուլիայի մահատիպ դեմքին վրա կենդանության գույն մի տարածվեցավ, հոգին վայրկենական երանություն մ՚ունեցավ, աչերը փայլեցան։ Բերանը սըրտին գաղտնիքը պիտի մատներ վերջապես երբ ինքզինքին գալով՝ հանկարծ Երվանդին սրտին տիրուհին հիշեց, ու անմիշապես եռանդն սպառեցավ, ու վհատյալ ձայնիվ պատասխանեց.
«Ո՛չ, ոչ, ոչինչ ունիմ հաղորդելու, դու չես կարող զիս փրկել։ Միայն թե երախտագետ եմ քու հայտնած բարեկամությանդ համար»։
Ձայնը նվաղեցավ ու արտոսր մի հոսեցավ աչերեն:
