Էջ:Երկեր - Սրբուհի Տյուսաբ.djvu/311

Այս էջը հաստատված է
ԳԼՈԻԽ ԼԴ.

Նույն օրեն որ Երվանդ իմացավ յուր սիրային հույսերուն փշրվելը՝ կատարելապես փոխվեցավ։ Աշխարհ ոչ հաճույք ուներ իրեն համար, և ոչ ալ նպատակ հայթայթելու։ Գործոցը շարժառիթն, հանճարույն մղիչն իսկ Սիրանույշն էր. երբ զայն հափշտակեցին իրմե, ներշնչման թևերը բեկան, խանդին թռիչը խափանեցավ, և յուր վրձինն՝ որ կարծես հոգի մի կը կրեր հինքն՝ ավերակ դարձավ։ Հանճարույն ջահը շիջած էր, ինչպես երբեմն Քոսթուինը յուր անհույս տրիփին առջև։ Ոչինչ այնչափ անտանելի է որչափ սիրելի առարկայի ողջ ըլլալուն գիտակցությունը, և անոր բարոյապես մեռյալ ըլլալուն վստահությունը:

Երվանդ վարժված էր զՍիրանույշ յուր սեփականությունը համարիլ, և արդ այդ սերը կը հափշտակվեր օտար ձեռքե մի: Սովորած էր միշտ ընդ հառաջ ընթանալու գորովալի նպատակի մի ձգտելով. և արդ կենաց ասպարեզին մեջ հանկարծ կը կենար, երիտասարդությանը, ակնկալությանցը և հանճարին ավերակաց մեջ արձանացած։

Իտալիո երևելի հանճարներն որք երբեմն սքանչացած էին Երվանդին վրձնույն, կորովույն, ու երևակայությանն հրույն վրա, ցավոք կը նկատեին թե անոր հանճարին կայծերը շիջած էին հանկարծական կերպիվ, ու մակաբերած էին բարոյական մեծ հեղափոխության մի էությունը։ Մեր հայ երիտասարդը ֆիզիկապես ինչպես և մտավորապես այլակերպած էր, կենդանի մարդեն մեռյալ մարդ մի ծնած էր. լույս, խինդ, ամեն ինչ լմնցած էր։

Իրավ է որ Երվանդ մերթ ընդ մերթ կը պարապեր նկարչության, բայց մեքենայաբար և առանց բնավ հոգվույն օժանդակությանը. ինչպես և առանց հաճույքի յուր սովորական այցելությունները կը շարունակեր Լեոնարտոյի տան։ Առաջին պարագայով սփոփում կը փնտրեր աշխատության մեջ. և երկրորդով՝ խղճի պարտականություն մի կը կատարեր մեռյալ աղջկան հետին հրամանները գործադրելով։

Բայց դժբախտ Լեոնարտոն դժվարավ կը հանդուրժեր Երվանդի ներկայության, զի անդադար ներքին ձայն մի կը լսեր