Սրտաշարժ էին երկու երիտասարդաց մնաս բարյավները Երվանդի խուցին մեջ։
- Երվա՛նդ,— կըսեր Վիրճինիո,— հայրենի երկիրն յուր սուրբ հրապույրներովը զիս մոռացության չմատնե։ Դու միայն մնացիր ինձ. բախտը զիս մատնեց ամեն պարագայի մեջ. բայց գու գոնե հավատարիմ մնացիր ինձ։ Վերադարձիդ անհամբերությամբ պիտի սպասեմ։
- Վիրճինիո՛, միատեղ խառնեցինք մեր հույսերը, մեը պատրանքը և արտասուքը։ Անոնք որ թշվառության մեջ եղբայր եղած են՝ ցկյանս եղբայր կը մնան։
- Ուրեմն պիտի տեսնե՞մ հոս զքեզ վերստին։
- Խոստովանի՞մ քեզ, կարծես թե տխուր նախազդեցություն մ՚ունիմ թե ոչ ևս պիտի գամ ի Հռովմ․ և թվի ինձ թե վերջին անգամն է որ կը տեսնեմ զքեզ, սիրելի Վիրճինիո։
- Ինչո՞ւ այդպես վհատյալ կը խոսիս սիրտս վշտացնելով։
- Վիրճինիո՛, ընդունե՛ այս իմ կենդանագիրս՝ զոր՝ ինչպես գիտես, նկարեցի երբ հոգիս հույս էր և լույս։ Սիրանույշին համար պատրաստած էի զայդ երբ նա վրձնույս հոգին էր և ես բոլորովին ներշնչում։ Իմ կենդանագիրս իրավունք չկրնար ունենալ անշուշտ անոր տանը մեջ փոքրիկ վայր մ՚անգամ գրավելու։ Ուստի լավագույն ձեռաց չեմ կրնար հանձնել ինչ որ սիրույս, հույսերուս և ներշնչմանցս կնիքը կը կրե։ Սիրանույշի պատկերին գալով՝ ինձ պիտի մնա միշտ, զի հոն ամփոփեցի տաղանդիս բոլոր կատարելությունները, երեվակայությանս բոլոր ուժը, ու սրտիս բոլոր զգացումները։ Կը հիշե՞ս, որպիսի զարմանք ազդեց Ակադեմիայի մեծ տաղանդաց պատկերն այն, և ինչ փառավոր ապագա ավետեցին ինձ։ Տաղանդս սիրույս բախտակից եղավ. շուրջս ավերակներ մնացին միայն։
- Չէիր կրնար լավագույն հիշատակ մի թողուլ ինձ քան զայն որ տաղանդիդ արտահայտության հետ քու դեմք կը հիշեցնե ինձ։ Ես ի փոխարեն պիտի նվիրեմ քեզ իմ յուղաներկ կենդանագիրս զոր գիտես թե հորս ձոնած էի։
Երվանդ այլագունեցավ, և Վիրճինիո անոր հուզումն դիտելով հարցուց այլայլությամբ․
