– Եթե հրավիրյալներ չունենայիք այս գիշեր զքեզ վար կդնեի մեզ հետ Բարեկենդան ընելու
Օրիորդն շնորհակալ եղավ այդ քաղաքավարական բառերուն համար առանց մտքեն անցընելու թե յուր սիրելի ընկերուհին հանդերձ ընտանյոքն միայն պանիրով ու հացով պիտի հանդիսադրեին Բարեկենդանի վերջին գիշերը։
Երբ առանձին մնացին, հայրն քաղցր կշտամբանոք մեղադրեց զյուր դուստր զբոսանաց գնացած չլինելուն համար, և հայտնեց թե յուր տխուր հոգին պիտի ցնծար գիտնալով թե յուր սիրելի զավակը գոնե նույն գիշերն ուրախ ժամեր կանցներ:
Հայնժամ տառապելույն կինը ոտք ելնելով և իբր վագրուհի անոր առջև կանգնելով ըսավ անգութ եղանակավ.
– Եթե կուզեիր զավակդ գոհ ու երջանիկ տեսնել, թո՛ղ ջանայիր այսպիսի աղքատության չմատնել զմեզ։ Ի՜նչպես կուզեիր որ մեր աղջիկն երեկույթի երթար երբ այլոց գգեստուց շքեղության չէր կրնար հավասարիլ իրենները։
Երկու լուռ արտասուք սահեցան խեղճ մարդուն աչերեն, և գլուխը խոնարհեցնելով կուրծքին վրա անխոս մնաց, ինչպես սովորություն ուներ ընելու. զի մեն մի անգամ որ կնոջն առջև խոսելու փորձ կըներ, նա կը պապանձեցներ զյուր բերան խիստ հանդիմանությամբ։
Արաքսիա դեպ՚ յուր հորն ընթանալով անոր գլուխը բազկացը մեջ առավ ըսելով.
– Հա՛յր, վստահ եղիր որ զգեստուցս պատճառով չէ որ ընդունեցա ընկերուհույս հրավերը. զի իմ զարդուցս պարզությունը ինձ ամոթ չբերեր, ընդհակառակը կը պարծիմ անավ այլ եթե մերժեցի՝ պատճառն այն է որ չուզեցի ձեզմե հեռու անցնել այսպիսի գիշեր մի։
– Այսպիսի՜ գիշեր մի, պանիր հա՞ց ուտելու համար, աղջի՛կս, — գոչեց մայրը դառնությամբ, մինչ աչերն տարօրինակ կերպիվ կը փայլեին, և այտերն կարմիր էին իբր զհուր։
– Մա՛յր, մեր համեստ սեղանը նախապատիվ կը համարիմ
