Տիկին Վարսամյան անգիտանալով զմահ յուր բարեկամահվույն՝ անոր վերագրած էր այն առատությունն որ շուրջը կը տեսներ։
Արաքսիա կը պատրաստեր աստիճանաբար զյուր մայր՝ ընդունելու այն հարվածն որ յուր ամեն հույսերուն վերջ կը դներ։ Եվ երբ այդ տխուր լուրը գուժեց անոր ականջին.
— Ո՜հ,— գոչեց տիկինը հուսահատորեն,— երբ մեր վերջին ապաստանը կը լքանե զմեզ, ոչ այլ ինչ կը մնա բայց մեռնիլ:
— Այսպես չէ՜, մայր, հետին նեցուկ մ՚ ունիս ցորչափ ես ողջ եմ և առողջ,— ըսավ կույսն։
— Դո՞ւ, որդյա՛կ։
— Ե՛ս, մայր։
— Դարձյալ աշխատելու առաջարկդ մեջտեղ պիտի դնե՞ս արդյոք։
— Այսինքն պիտի գործադրեմ զայն վերջնական կերպիվ այս անգամ։
— Շնորհիվ հորդ, ահա որպիսի՜ դիրք մ՚երազելու կը դատապարտվիս:
— Մա՜յր, կը թախանձեմ քեզ, մի՛ հարձակիր հորս վրա, ինքը բավական թշվառ է արդեն, որով ավելորդ է յուր վիճակը առավել ծանրացնել կշտամբանոքդ։ Հիշե, սի՛րելի մայրս, որ բազում տարիներ գոհ և հանգիստ ապրեցանք անոր շնորհիվ. և եթե դժբախտության մեջ անկանք՝ անդարմանելի չէ վիճակն. ընտանյաց անդամոց մեջ համերաշխություն կա, զի կարողը միշտ անկարողին հաջորդելու է ապրուստի միջոցը հոգալու համար։
— Կրնա՞ս հավատալ թե ես ճակտիդ քրտամբը քաղած հացն ուտեմ առանց խղճի խայթ զգալու, աղջիկս։
— Եվ սակայն այդպես պիտի լինի. արդեն ամեն ինչ պատրաստ է, և աշխատությանս օրն ընդ փույթ կը հասնի։
— Ի՞նչ կըսես, հաստատապե՞ս կը խոսիս։
— Այո՛, մայր:
– Չեմ հասկնար թե ինչ կուզես ըսել։
– Բացատրեմ ուրեմն։ Հարուստ տան մի մեջ, գոհացուցիչ
