պայմաններով իբր վարժուհի պիտի երթամ երկու փոքրիկ աղջկունք դաստիարակելու համար։
— Ո՜հ, ի՞նչ ըրիր, որո՞ւ հաղորդեցիր մեր գաղտնիքը, որպիսի հիմարություն ըրիր,— գոչեց սրտմտյալ մայրը։
— Մի՛ նեղանար խնդրեմ, այլ անսա՛ խոսքերուս, մա՛յր։
— Ըսելիքդ գիտեմ։
— Երբ դու հիվանդանալով վիճակդ օր ավուր ծանրացավ և սպառնացող կերպարանք մ՚առավ, դիմեցի մեր սովորական օգնության աղբյուրին։ Բայց բարեպաշտ տիկինը մերձ ի մահ լինելով հույսերս փշրվեցան, հետևապես պարտավորեցա դիմել Երանյան ընտանյաց որ փոխատվության եղանակավ մեր պիտույքն հոգաց։
— Վա՜յ ինձ, անոնք մեր գաղտնիքն իմացան. ուրեմն անոնք մեզ ողորմությո՞ւն տվին։
— Հանգիստ եղիր, մայր, ընդունածս պիտի հատուցանեմ օր մի։
— Ի՜նչ դժբախտություն է այդ ինձ համար այսպես խայտառակության առարկա լինելը։
— Ամաչելու պատճառ մի չունինք, մայր, զի աղքատությունը անպատվություն չէ։
— Ըստ քեզ գուցե։
— Այո՛, մայր, ըստ իս աղքատությունը փշոտ ճանապարհ մ՚է ուր արիաբար մարտնչելու է ընդդեմ խոչընդոտից որք մեն մի քայլի կը ներկայանան։
— Զքեզ լսողը պիտի կարծե թե չքավորությունը կը պաշտես։
— Ոչ, մայր. չեմ պաշտեր զայն քանի որ զրկանաց կը դատապարտե զձեզ, այլ կը պատրաստվիմ դիմադրել անոր՝ վիճակ մ՚ապահովելով մեզ։
— Վստահ եմ որ այդ մասին ևս Երանյանց դիմեցիր դարձյալ։
— Անշուշտ, մայր։
— Ո՜վ գիտե որչափ արհամարհեցին զքեզ։
— Ընդհակառակն տիկինը հիացավ։
— Կը փափագեի ուրեմն որ անոնք ևս մեր վիճակն ունենային օր մի բացարձակապես հայտնելու համար քեզ որ քու
