Առավոտյան զարթումն Արաքսիայի բոլորովին տարբեր եղած էր Ներսեսինեն, զի կույսն արթնցավ գեղեցիկ հույսին ժպտելով։ Որչա՜փ հեշտագին է սիրո առաջին մաքուր շողը լուսավորե կույս սիրտը, ուր ամեն ինչ վճիտ է, հավատք և վստահություն ուր պատրանքն յուր սև դրոշմը չէ թողած, և ուր զգացման անարատ հատակը սիրո ակոսը կընդունի առաջին անգամի համար։
Երբեք արեգակն այնչափ զվարթագեղ չէր փայլած աչացն կուսին։ Երբեք կյանքն այնչափ տենչալի չէր թված և երբեք այնչափ եռանդ չէր զգացած ծնողացը համար աշխատելու և զանոնք գոհ ու երջանիկ տեսնելու։ Արաքսիա կզգար թե գործելու և սիրելու բոլոր հանգամանքն առավել ևս զորացած էին, բայց ոչ այնպես էին սակայն և յուր խորհելու կարողությունքն, զի մտացը մեջ անհնարին շփոթություն մի կը տիրեր ու խորհուրդք խառն ի խուռն իրարու կր հաջորդեին։ Երբ սիրտը կը տիրապետե՝ միտքը երկրորդական դեր մի խաղալու կը դատապարտվի։
Նույնիսկ տղայոց նկատմամբ կրկին աշխուժիվ համակված էր վարժուհին, մանավանդ Աղավնիի մասին որ առաջին օրեն ի վեր առավել ևս սիրելի էր իրեն քան զյուր քույր։
Ուստի անմիջապես որ արթնցավ նա՝ քիչ մի ժամանակ աչքե անցուց վերստին նախընթաց օրվան սիրային պարագաները, և երբ ոսկեզօծ երազներու ընդ երկար գերի լինելն հաստատեց՝ ճիգ մ՚ըրավ ու ելավ տեղեն։
Կարծես բնազդմամբ առաջին գործն եղավ Աղավնիի անկողնույն մերձենալ, և նորա այտից կարմրությունը նշմարելով ինչպես և շնչառության սակավ ինչ դժվարությունն՝ երիտասարդուհին հուզյալ՝ ձեռքը մանկան ճակտին տարավ և զգաց թե սակավ ինչ ջերմություն կար հոն։
Նույն միջոցին գողտրիկ արարածն աչերը բանալով տեսավ որ վարժուհին յուր քովն էր ու կը նայեր իրեն անհանգիստ գորովով մի։ Փոքրիկը ժպտեցավ անոր հայտնելով թե ունեցածն ոչ այլ ինչ էր բայց գլխու ծանրություն և թեթև ցավ մի։
Արաքսիա սակավ ինչ սփոփեցավ տղուն այդ հայտարարութենեն
