Արաքսիա երջանիկ էր որչափ հնարավոր էր լինել մահկանացուի մի։ Անհունապես կը սիրեր ու սիրված էր. ընտանիքն երջանիկ էր. երկու տղայքն յուր ավուրց թռչուններն էին որք իրենց սրտագին և ուրախ դայլայլիկներով Ներսեսին անունը բյուրիցս կը հնչեցնեին յուր ականջին օրվան շրջանին մեջ։ Առավոտուն և երեկոյին զյուր սիրելին կը տեսներ՝ ու փոխադարձաբար իրենց սրտին կարոտն ու սերը կը հաղորդեին իրարու։
Տիկին Աբգարյանի գոռոզ ձևերը միայն զվարժուհին կը նեղացնեին, բայց այնչափ լուսավոր երջանկության հատակի վրա քանի մի մութ կետեր շուտով կանհետանան։
Մեր երկու սիրահարներն ունեին այն վստահությունն որով կապրին սիրահարներն, այսինքն կարծելով թե իրենց սիրային հարաբերությունքն ոչ մեկե մի նշմարված են։ Եվ երբ իրարու մերձենալու առիթ մի կը կորսնցնեն՝ թվի իրենց գերագույն կարգի զգուշավորություն մ՚ըրած լինիլ։
Յոթն ամիսներ անցած էին արդեն նույն օրեն ի վեր հորում Ներսես հավատարմություն ուխտած էր Արաքսիայի։ Ձմեռն անցած էր, և ահա գարուն կը ներկայանար յուր դալարներով, ծաղիկներով, թռչնոց երգով ու քաղցրաշունչ սյուքով։
Երբ վարժուհին առավոտուն պարտեզ կիջնար երկու աշակերտուհիներովը, ի տես բնության գեղեցկությանց յուր հոգին կը գրգռվեր, սերը կը զայրանար, ու կը փափագեր զգացման սաստկությունը մեղմացնելու յուր սիրահարին ներկայությամբը։ Շուրջը կը նայեր տեսնելու համար եթե կուգար յուր Ներսես. բայց այդ խուզարկությունն երկար չէր տևեր զի երիտասարդը կը հետամտեր իսկույն աղջկան՝ երբ նորա պարտեզ իջնալը կը նշմարեր։
Մինչ երկու քույրերր կը վազվըռտեին և կամ կը շրջեին՝ մեր երկու սիրահարները թավուտ ծառերե վարագուրյալ ու իրարու մոտ նստելով, կըսեին ինչ որ երկու մաքուր ու գգայուն հոգիներ կը խոսին ի սիրո և ի բնութենե ներշնչվելով։
Կը կարծեին մեր երկու երիտասարդներն ազատ լինել բոլորովին տիկին Աբգարյանի նայվածքներե, զի նա կես օրվան
