կը խոսեր աղջիկը, մինչ երիտասարդն ակնկոր լուռ կը կենար։
Արաքսիա յուր սրտին համայն պերճախոսությամբը սիրո դատը կը պաշտպաներ, ազգականին խղճին կը խոսեր, անհույս զգացման մ՚անհաստատությունն երևան կը հաներ, ու կը մեղադրեր զինքն հավատարիմ և սուրբ զգացման դեմ ըրած անհեթեթ ոճրույն համար։
Երիտասարդն ի խոր խոցված էր, մտահույզ էր, և երերածուփ երկու տարբեր զգացմանց մեջ։ Մին էր սերն յուր սաստկությամբն և ալեկոծությամբն. իսկ մյուսն էր պարզ համակրություն մի փայլուն և ապահով ապագայով մի։
Վարժուհին կը հուսար վերջնական պատասխան մ՚առնելով հեռացնել գուցե զերիտասարդն այն վհեն որուն եզերաց վրա արբյալ կը տարուբերեր։ Մտադիր էր վերջապես կամ զինքը վերադարձնել Վարդանույշի, և կամ հեռացնել բոլորովին յուր բարեկամուհիեն։
Տիկին Աբգարյան ծառե մի ծածկված, անոնց շարժումները կը տեսներ, աղջկան այլայլությունը կը նշմարեր ինչպես և յուր տարփածուին ճնշյալ դիրքն, առանց անոնց ամբողջ խոսակցսւթյունը ճշտիվ իմանալու։ Այս չափը գուշակեց լսած խոսքերեն միայն՝ թե յուր վարժուհին ուրիշ աղջկան մի դատը վարելով ջանադիր էր զերիտասարդն հեռացնել իրմե։
Իբր վագրուհի որուն ձեռքեն կուզեն հափշտակել յուր ավարը, այդ կինը մռնչեց ներքնապես երդում ընելով կրկին վրեժ առնուլ այն աղջկեն, որ դառնության ու դժգոհության պատճառներ հայթայթած էր իրեն։ Չուզելով առավել երկար ժամանակ ենթարկել զյուր սիրահար ազգականին ազդեցության, ու սրտմտությունը ծածկելով իբր թե ոչինչ լսած լիներ, մոտեցավ անոնց ու ժպտուն դիմոք բարևեց զՍիսակ։
Վարժուհվույն սիրտն արյունեցավ նկատելով յուր ջանից և հորդորանաց ապարդյուն մնալը։ Հեռացավ վշտաբեկ, ու տղայոց խաղացած տեղին մոտենալով նշմարեց զՆերսես ի մեծ զարմանս յուր։
Ստիպողական պատճառավ մի Արաքսիայի խոսնայրը տուն վերադարձած լինելով՝ ուզած էր օգտիլ այդ առթեն զյուր սիրելին բարևելու համար։ Ուստի պարտեզ երթալով օրիորդն
