– Կերդնում ձեզ պատվույս վրա, տիկի՛ն, որ Արաքսիա տեսնվեցավ հետս գործո մի համար որ բնավ վերաբերություն չունի իրեն հետ։
— Որո՞ւ ուրեմն կը վերաբերի։
— Զայդ չգիտեմ։
— Անշուշտ եթե իրեն համար չէ, ուրիշ աղջկան մի համար կը գործե։
– Գուցե։
— Օրիորդ ազգականդ գիշեր ժամանակ այնչափ եռանդյամբ միջամտելու համար, ո՞ գիտե ինչ ազնվական շահեր ունի։
— Տիկի՛ն, եթե կուզեք որ հոս կենամ, դադարեցեք պախարակելե ազգականս, զի կը կրկնեմ ձեզ պատվույս վրա, որ օրիորդ Արաքսիա պատվակիր անձ մ՚է և ամեն մեծարանաց արժանի։
— Ուրեմն հայտնեցեք ինձ թե ո՞րն է աղջիկն որուն համար այնչափ երկնային անձնվիրությամբ կը գործե ձեր պաշտելի ազգականն,— ըսավ կինը հեգնությամբ։
— Այդ անունն անկարող եմ հայտնելու,— պատասխանեց Սիսակ,— նախ պատվակիր անձի դիրքն առնելու համար և երկրորդի կասկածելով թե այդ կինն յուր ամուսնական առևտուրը կրնար ավրել, զի բնավ մտքեն չէր անցներ թե յուր գաղտնիքը անոր համար գաղտնիք մի չէր։
— Կը տեսնե՞ք ուրեմն որ անկարող եք այդ անունը ինձ հայտնելու։
– Տիկի՛ն, մի՞թե ձեր վստահության արժանի կրնամ լինիլ եթե թույլբերանության օրինակ մի տամ,— ըսավ երիտասարդն, չար ակնարկությամբ։
Տիկին Աբգարյան շրթունքները չարչարեց ակռաներովն ու ապա հարեց.
— Բայց գոնե խոստովանեցեք թե այդ անանուն աղջիկն ի՞նչ կը պահանջե ձեզմե։
— Հետս ամուսնանալ,— պատասխանեց սնապարծ երիտասարդն հպարտությամբ։
— Հետևապես կը սիրե զձեզ:
— Կը զարմանա՞ք։
