– Ամենևի՜ն
– Ուրե՜մն։
– Բայց դուք մտադի՞ր եք հետն ամուսնանալու։
— Չգիտեմ։
— Զարմանալի՜ պատասխան։
– Ի՞նչ կա զարմանալու։
— Գուցե սակարկության խնդիր կա, և առ այդ անշուշտ կաշխատի ձեր առաքինի ազգականը։
— Չգիտեմ. սակայն եթե առ այդ իսկ աշխատեր օրիորդ Արաքսիա, ոչ միայն պախարակելի գործ մի չէր կատարեր այլ ընդհակառակն կը նպաստեր երիտասարդուհվու մի երջանկությունն ապահովելու։
— Այդչա՞փ ստիպողական հարկ մի կար մինչև գիշերային ժամադրության կարոտելու։
— Այո՛, տիկի՛ն, խիստ ստիպողական:
— Կը սիրե՞ք դուք այդ աղջիկը։
— Եթե սիրեի ուրիշի չէի կապվեր։
Տիկին Արգարյան այդ պատասխանեն գոհ եղավ, սիրտ առավ, ու վերստին յուր հրապուրիչ ձևերուն դիմելով ըսավ․
— Խոստացե՛ք ուրեմն վարժուհվույն հորդորանաց չանսալու, կամ լավ ևս զինքն չտեսնելու, ու նույնչափ խոստացեք ամուսնական խորհուրդեն հրաժեշտ տալու։
— Տիկին, անհնար է զօրիորդ Արաքսիա չտեսնել․ չբավեր որ թշվառ աղջիկը կը զրկեմ յուր ապրուստի միջոցեն, այլ կուզե՞ք որ իրմե ու իմիններես հրաժարիմ. ոչ։
— Կը մերժե՞ք ուրեմն թախանձանքս։
– Այսինքն ինչ որ ազգականիս կը վերաբերի։
– Բայց չամուսնանալ կը խոստանաք։
— Նույնչափ այո՛, որչափ ո՛չ։
— Միթե զիս կը ծաղրե՞ք։
— Երբեք։
— Ուրե՜մն։
— Եթե խոստանաք հետս ամուսնանալու,— ըսավ չարաճճի երիտասարդը,— հայնժամ կը խոստանամ և ես ուրիշ ընկերակից չընտրել անձիս։
— Կուզեք որ կրկնամուսնությո՞ւն մ՚ընեմ։
