— Դուք ուրիշի կին եք, ու չե՞ք ուզեր որ ուրիշ մի իմ կինս լինի,
— Երբ զձեզ սիրեցի, ամուսնացած էի արդեն։
— Ո՞վ կապահովե զիս որ ընդհուպ հաջորդ մի չի պիտի ունենամ։
— Կը նախատե՞ք զիս։
— Բնավ ամենևին։ Անձս այնքան անդիմադրելի չեմ համարիր մինչև հավատալու համար թե առաջին և վերջին տեղը գրաված եմ ձեր սրտին մեջ։
— Իսկ եթե հավատայի՞ք:
— Ես ինքս լինելե կը դադարեի, ուրացած կը լինեի բոլոր փորձառությունս կնոջ փոփոխամտության մասին։
— Միթե արք առավե՞լ հաստատամիտ են։
— Ուրեմն եթե երկու սեռերն հավասարապես փոփոխամիտ են, երկուքն ալ իրարմե կասկածելու իրավունք ունին։
— Սակայն եթե խոստանամ բոլոր կյանքս ձեզ նվիրելու՝ կը հրաժարի՞ք հայնժամ ամուսնանալու դիտավորութենեն։
— Գուցե ես ձեր քմահաճությանց առարկան եմ արդ. բայց ո՞վ կապահովե զիս անոր տևողության վրա։
— Ես։
— Դուք ուսկի՞ց կը քաղեք ձեր հավատքը, տիկի՛ն։
— Սրտես։
— Ինչ որ սիրտ կանվանեք դուք, անոր օրինաց գերին եք, առանց անոր օրենք կարենալ կարդալու։ Նույն դյուրությամբ որ ինձ խոստում կընեք՝ նույն դյուրությամբ ուրիշի ևս ըրած եք անշուշտ առանց զանոնք դրժելու խիղճ ընելու,— ըսավ երիտասարդն երկդիմի եղանակավ։
Տիկին Աբգարյան շուտ հասկցավ թե երիտասարդն յուր նախորդ սիրային հարաբերությանց վաղանցկությանն ակնարկություն կըներ, որով խնդիրը փոխելով հանկարծ, հարցուց
— Ուրեմն խնդրածս չե՞ք խոստանար։
— Ոչ։
— Եվ կուզեք որ զձեզ սիրե՞մ։
— Կրնա՞ք դադրիլ արդյոք զիս սիրելե։
