- Խոսեցե՛ք, խոսեցե՛ք, տիկի՛ն,— ըսավ Իսկուհին անձկությամբ։
- Ես բնավ շահ չունիմ միջամտելու ինձ անծանոթ եղած աղջկան մի գործոց մեջ։ Բայց նախ մարդկության նվիրական պարտք մի կը համարիմ որևէ չարիք կամ դժբախտություն խափանելն. երկրորդ զքեզ կը սիրեմ և չեմ ուզեր որ սիրտդ ցավի զավկի նման մեծցուցած արարածդ թշվառ տեսնելով,— հարեց խորամանկ կինը։
- Աստված վարձատրե ձեր բարի սիրտը, տիկի՛նս։
- Ես իմ վարձատրությունս կատարելիք բարի գործիս մեջ կը փնտրեմ միայն։
- Բայց ըսեք, տիկի՛ն, ի՞նչ է անունն այն երիտասարդին որ կուզե խաբել Վարդանույշս։
- Պատմեմ քեզ զամեն ինչ ուրեմն, Իսկո՛ւհի։
- Կաղաչեմ, տիկի՛նս։
- Բազմիցս հանդիպեցար հոս երիտասարդի մի պ. Սիսակ անվանյալ։
- Այո՛, տիկի՛ն, գիտեմ որ անոր շատ պատիվ կընեք։
- Իրոք այդ երիտասարդը կը մեծարեի վասնզի ամեն պատվո արժանի կը համարեի, և զինքը կընդունեի վասնզի աղջիկ տալու դիտավորություն չունեի։
- Մեր երկու օրիորդները տղա են. անոնց կարգվելու ատենը չէ։
- Եթե տղա ալ չլինեին անոնք՝ չէի տար դարձյալ։ Վասնզի պ. Սիսակ լավ ամուսին լինելու համար ամեն պետք եղած հատկություններեն զուրկ է։ Իրավ է որ ընկերության մեջ շատ վայելուչ կերպով կը վարվի, ու ինքն ուսյալ և խելացի անձ մ՚է, և այդ էր պատճառն որ մասնավոր պատվով կընդունեի զինքը։
— Տե՜ր Աստված, հասկցա՞ծս է։
- Ի՞նչ հասկցար, Իսկուհի։
- Պ. Սիսա՞կն է Վարդանույշիս հավնածը։
- Ստուգապես այն է։
- Վա՜յ ինձ, քանի որ կըսեք, տիկի՛ն, թե աղեկ ամուսին չի կրնար ըլլալ։
- Իրոք աղետք մ՚է աղջկան մի համար սիրահարվիլ երիտասարդի
