ինքն թյուրիմացության խղճալի զոհն էր եղած։ Կը հուսար տակավին, զի վստահ էր յուր սիրեցյալ անձին ազնիվ զգացմանց վրա. բայց սոսկալի կասկած մի կը նեղեր զինքն. այն էր թե գուցե Ներսես նվիրեր վերջապես զյուր սեր ուրիշի, յուր անմեղության վրա անտեղյակ մնալով։ Եթե այդ դեպքը պատահեր, մտադիր էր նա ծնողացը նվիրել ամբողջ յուր կյանքն, առանց որևէ ուրիշ ամուսնության խորհուրդ ընելու։
Տիկին Հարթմանյան՝ որուն կուղեկցեր Արաքսիա, վայելչագեղ անձ մ՚էր, ազնիվ հոգի մի, պատվակիր և զգայուն արարած մի։ Կը սիրեր հոգվով չափ ամուսին մի որ պարտազանցությունը քողարկելու բնավ փույթ չէր ըներ։ Շնորհալի մանկամարդը չէր գանգատեր, այլ սիրտր կարյուներ լռին և մարմինը կը վատթարանար զգալի կերպիվ. բժիշկներն հորդորած էին զսրտաբեկ տիկին ճամփորդություն մ՚ընելու. նա հեռացած էր ամուսինեն՝ սերն ու վիշտն հետը տանելով։
Տիկին Հարթմանյան և Արաքսիա կապվեցան իրարու այն համակրանոք որ տեղի կունենա երկու վշտահար հոգիներու միջև։ Երկուքն ալ իրենց տառապանաց վրայոք խոսելե կզգուշանային, բայց երկուքն ալ փոփոխակի իմացան թե բախտեն հալածյալի մի ընկերացած էին։
Ցավը լուռ պերճախոսություն մ՚ունի զոր շուտ կըմբռնե սգահար սիրտ մի։ Ուստի երկու կանանց մեջ կարծես սգո համերաշխությունն հաստատվեցավ, իրարու համար արգահատություն ունեցան, թեև իրենց գաղտնիքն իրարմե պահեցին։
Եվրոպիո գլխավոր մայրաքաղաքաց կայցելեին մեր երկու երիտասարդուհիք, այլ և այլ առարկաներ կը տեսնեին, կը զննեին, կը զարմանային, բայց ամեն ինչ անոնց համար սևով նկարված էր կարծես։
Հասան Լոնտոն ու հոն Արաքսիա մասնավոր հուզմամբ գրավվեցավ գիտնալով յուր մերձավորությունը Ներսեսի։ Կը խորհեր թե բախտը գուցե զերիտասարդն յուր ճամփուն վրա կը դներ, և թե ինքն ուղղակի առ այն երթալով կը հաջողեր ինքզինքն արդարացնելու։ Բայց իզուր շուրջը կը նայեր, իզուր
