— Գուցե կը մեղադրե՞ս զիս շատ խղճովին քեզ ծառայած լինելուս համար։
— Խղճովի՞ն։
— Բայց դու կը մեղադրես զիս առանց հանցանքս հայտնելու, ուստի ես ոչ ևս կը պատասխանեմ քեզ. հանցավորի դիրք մի կուտաս ինձ երբ հանցանքս գուցե զքեզ շատ սիրելս է։
— Զարմանալի սեր որ մահս կը պատճառե սակայն։
— Ե՛ս, քեզ մա՞հ կուտամ. Վարդանո՛ւյշ, խոսե, զի ընդհակառակն դու մահ կուտաս ինձ այս վայրկենիս։
— Կզգամ թե կյանքը խույս կուտա ինձմե և չեմ ուզեր մեռնիլ ատելությունս հետս տանելով։
— Ո՛հ, խնդրեմ, բարեկամուհիս, հայտնե ինձ զամեն ինչ, ոչ ևս կրնամ համբերել այդ խոսելու եղանակիդ։
– Արաքսիա, երջանկությունս հափշտակեցիր, զիս խաբեցիր, բայց երջանիկ եղիր Սիսակիդ հետ։
-Ե՜ս երջանիկ լինիմ Սիսակին հետ․ ի՞նչ կուզես ըսել,— ըսավ Արաքսիա այլագունելով։
— Կուզեմ ըսել որ մինչ դու ինձ համար աշխատիլ կը ձևացնեիր, քու հաշվույդ համար կը գործեիր։
— Ե՞ս։
— Այո, դու, զՍիսակ ինձ տալ կը ձևացնեիր՝ զայն լավ ևս քեզ պահելու դիտավորությամբ։
Արաքսիա ոչ ևս կարողանալով տոկալ անիրավ հանդիմանությանց, գլուխն ձեռացը մեջ առավ և սկսավ լալ ողորմագին։
Նույն միջոցին տիկին Երանյան ներս մտնելով զարմացավ այդ վիճակին մեջ տեսնելով զԱրաքսիա, և կասկածելով թե Վարդանույշի վիճակն էր պատճառն այդ հուզման, ըսավ այլայլությամբ իմն զոր իզուր կը ջանար ծածկել։
— Ինչո՞ւ կուլաս, Արաքսիա՛ս, Վարդանույշնիս՝ փառք երկնից, կարծածիդ չափ հիվանդ չէ, ու զայն բազկացը մեջ առնելով՝ բարի գալուստ մաղթեց անոր։ Եվ հիվանդին հուզյալ ձևը նկատելով՝ ջանաց հանդարտեցնել զայն, և ապա ամենայն զգուշությամբ իմացուց թե Սիսակ եկած էր իրմե լուր առնելու։
Վարդանույշ կարծես պիտի նվաղեր այդ լուրն իմանալով,
