— Չեմ հասկնար,— ըսավ Սիսակ,— ինչո՞ւ այս հարցուփորձը։
— Ո՛հ, Սիսակ,— գոչեց Արաքսիա,— գիտես դու թե որպիսի՜ սիրով լցված է սիրտս Վարդանույշի համար, և ձայնը նվաղեցավ հուզմանը սաստկութենեն։
— Եվ միթե տարակո՞ւյս ունի օրիորդ Վարդանույշ այդ անուրանալի ճշմարտության վրա,— ըսավ Սիսակ, հիվանդին նայելով։
Վարդանույշի բերանը կը լռեր, բայց յուր սիրտն ահագին բաբախմամբ կը խոսեր։
— Սիսակ,— ըսավ Արաքսիա, բարբառելու կարողությունը վերստանալով,— ոչ միայն կը տարակուսի, այլ զիս կը նախատե մինչև իսկ զյուր թշնամին, զյուր նախանձորդն համարելով։
— Թշնամի՜ն, նախանձո՜րդը, ի՞նչ կըսես, Արաքսիա՛, — հարցուց Սիսակ զարմացմամբ։
— Այո՛, հավտացուցած են իրեն թե ես զքեզ կը սիրեմ։
— Ո՜վ անօրենություն։
— Թե ես զինքը կը խաբեմ, և թե իրեն համար աշխատել ձևացնելովս՝ իմ անձիս շահը ի նկատի կառնում միայն։
— Օրիորդ Վարդանույշ, այդպիսի սոսկալի ենթադրության մ՚ընելու կարողացա՞ք անձի մի համար որ ձեզ կատարելապես անձնվեր է,— ըսավ Սիսակ։
Վարդանույշ կը լսեր, կը լռեր, կսպասեր, մինչ սիրտը կարծես պիտի դուրս ժայթքեր։ Բայց տակավին յուր կասկածանաց անհիմն լինելուն վրա փաստ մի չունենալով, կարծիք մի չէր հայտներ ամենևին։
— Ես,— հարեց Արաքսիան,— անունը կը խնդրեմ այն անօրենին որ զիս թշնամանեց, և Վարդանույշ կը համառի ծածկել հինեն զայդ անուն։
— Ես իմացնեմ քեզ այդ անունն,— ըսավ Սիսակ վստահ կերպիվ։
— Ուրեմն քանի որ գիտեք ո՛վ լինելն,— ըսավ Վարդանույշ,— որ առաջին անգամ կը խոսեր, կը հաստատեք թե անհիմն չեն իմ կասկածներս։
