Էջ:Երկեր - Սրբուհի Տյուսաբ.djvu/623

Այս էջը հաստատված է

ուրեմն ինքն անձամբ պատասխանել հարցման երիտասարդին, և անոր դեմքին նայելով շուտ հասկցավ թե մասնավոր մտատանջության պատճառ մ՚ուներ։

Արաքսիա տարավ զինքն առանձին սենյակ մի, և մեծ անձկությամբ հարցուց թե ի՞նչ էր պատճառն յուր այլայլյալ կերպարանքին։

— Գիտեմ, Արաքսիա՛,— ըսավ երիտասարդն,- որ բնավ համարմանդ և արգահատությանդ արժանի չեմ և եթե արդարանալու կետ մ՚ունիմ՝ իմ երիտասարդական հասակս է, ինչպես և եթե քու համակրանացդ իրավունք մ՚ունենալս կրնամ կարծել՝ Վարդանույշի համար ունեցած անձնվիրությունդ է։

— Այդ հառաջաբանդ կատարելապես ավելորդ է,— պատասխանեց Արաքսիա,— բուն եղելության գանք։

Հայնժամ Սիսակ պատմեց յուր հարաբերությունները գավառացի աղջկան հետ և յուր հանցանքը թեթևցնելու համար՝ երիտասարդուհվույն գործածած հրապուրանաց վերագրեց յուր գբավվիլն և անկե հետևած ծանր պարագաները։

— Ի՞նչ պարագա,— հարցուց Արաքսիա, դող ելնելով։

Հայնժամ Սիսակ հայտնեց յուր վրա ծանրացող պայմաններն, ինչպես և տիկին Աբգարյանի նամակն։

— Ի՞նչ պատասխանեցիր,— ըսավ աղջիկն երկյուղիվ։

— Ոչինչ տակավին։

— Լո՛ւր ինձ, Սիսա՛կ, ոչ միայն իմ արգահատությանս արժանի չես, այլ և ամենևին արժանի չես Վարդանույշի նման աղջիկ մի ընկերակից ունենալու։

— Արաքսիա՛, խնայե ինձ, հանցանքս կը ճանաչեմ, բայց այս վերջինն է, կրնաս վստահիլ ինձ։

- Արդյոք քանի՞ անգամ նույն ապօրինավոր ընթացքին մեջ պիտի անկանիս դարձյալ։

— Երբե՛ք,— պատասխանեց Սիսակ, վստահությամբ մի որով կուզեր նույն ապահովությունն ազդել Արաքսիայի։

— Երանի թե այդպես լիներ։

— Եվ պիտի չինի, կը խոստանամ քեզ։ Երիտասարդ մի մինչև որ մի քանի անդամ փորձանաց չհանդիպի, չզգաստանար։

— Դու կը կարծես զգաստացա՞ծ լինել։