ուրեմն ինքն անձամբ պատասխանել հարցման երիտասարդին, և անոր դեմքին նայելով շուտ հասկցավ թե մասնավոր մտատանջության պատճառ մ՚ուներ։
Արաքսիա տարավ զինքն առանձին սենյակ մի, և մեծ անձկությամբ հարցուց թե ի՞նչ էր պատճառն յուր այլայլյալ կերպարանքին։
— Գիտեմ, Արաքսիա՛,— ըսավ երիտասարդն,- որ բնավ համարմանդ և արգահատությանդ արժանի չեմ և եթե արդարանալու կետ մ՚ունիմ՝ իմ երիտասարդական հասակս է, ինչպես և եթե քու համակրանացդ իրավունք մ՚ունենալս կրնամ կարծել՝ Վարդանույշի համար ունեցած անձնվիրությունդ է։
— Այդ հառաջաբանդ կատարելապես ավելորդ է,— պատասխանեց Արաքսիա,— բուն եղելության գանք։
Հայնժամ Սիսակ պատմեց յուր հարաբերությունները գավառացի աղջկան հետ և յուր հանցանքը թեթևցնելու համար՝ երիտասարդուհվույն գործածած հրապուրանաց վերագրեց յուր գբավվիլն և անկե հետևած ծանր պարագաները։
— Ի՞նչ պարագա,— հարցուց Արաքսիա, դող ելնելով։
Հայնժամ Սիսակ հայտնեց յուր վրա ծանրացող պայմաններն, ինչպես և տիկին Աբգարյանի նամակն։
— Ի՞նչ պատասխանեցիր,— ըսավ աղջիկն երկյուղիվ։
— Ոչինչ տակավին։
— Լո՛ւր ինձ, Սիսա՛կ, ոչ միայն իմ արգահատությանս արժանի չես, այլ և ամենևին արժանի չես Վարդանույշի նման աղջիկ մի ընկերակից ունենալու։
— Արաքսիա՛, խնայե ինձ, հանցանքս կը ճանաչեմ, բայց այս վերջինն է, կրնաս վստահիլ ինձ։
- Արդյոք քանի՞ անգամ նույն ապօրինավոր ընթացքին մեջ պիտի անկանիս դարձյալ։
— Երբե՛ք,— պատասխանեց Սիսակ, վստահությամբ մի որով կուզեր նույն ապահովությունն ազդել Արաքսիայի։
— Երանի թե այդպես լիներ։
— Եվ պիտի չինի, կը խոստանամ քեզ։ Երիտասարդ մի մինչև որ մի քանի անդամ փորձանաց չհանդիպի, չզգաստանար։
— Դու կը կարծես զգաստացա՞ծ լինել։
