— Ծանր եղավ ինձ այս վերջին դասը։
— Լո՛ւր ինձ,— ըսավ աղջիկը,— մի՛ կարծեր որ հավատք ունիմ ի քեղ, և ապացույցն այն է որ երբեք նպաստավոր չեղա Վարդանույշի ամուսնությանն ընդ քեզ։
– Զայդ գիտեմ արդեն։
— Հանդերձ այսու պիտի աշխատիմ՝ որչափ որ հնարավոր է ինձ, օգնելու քեզ։
— Բյուր շնորհակալիք, սիրո՛ւն քույրս։
— Շնորհակալ մի՛ լինիր ինձ իզուր, զի քեզ ծառայելու համար չեմ գործեր՝ այլ միայն այն հեգ աղջկան որ դժբախտությունն ունեցավ զքեզ հիմարաբար սիրելու։
— Ինչ որ ըսես կընդունիմ, զի իրավունքդ է զիս խստիվ կշտամբել. սակայն պիտի հայտնեմ քեզ որ անարժան չեմ ոչ քու բարությանցդ, և ոչ ալ Վարդանույշի ամուսնո անունը կրելու։
— Տա՜յր երկինք։
— Երկինք վկա քեզ թե պատվակիր ամուսին մի պիտի լինիմ կնոջս երջանկությունը միայն նպատակ ունենալով։
Արաքսիա թեև մեծ արժեք չէր ընծայեր երդման Սիսակի, բայց սա նույն միջոցին այնպես անկեղծ կերևար՝ որ Արաքսիա նորա տրամադրությանց վրա չտարակուսեցավ բոլորովին։
Ստույգ է որ Սիսակ նույն պահուն խիստ անկեղծորեն կը խոսեր, բայց վտանգի մատնված մարդու մի ոչ տրամադրությունքն և ոչ ալ խոստումները մեծ բան կարժեն։
Հանդերձ այսու Արաքսիա քիչ մի լուռ մնալե և մտածելե վերջն ըսավ.
— Մտադիր եմ վիճակդ տիկին Հարթմանյանի հայտնել և անկե խնդրել երեք հարյուր ոսկին։
— Կը հուսա՞ս որ հոժարի վճարելու այդ գումարը։
— Կը հուսամ։
— Ո՜վ փրկիչս դու, ինչպե՞ս պիտի հատուցանեմ ընելու բարիքդ։
— Լավ ամուսին մի լինելու խոստմամբ։
— Երդում ըրի քեզ արդեն պատվույս վրա։
