— Ես ո՛չ, բայց դուք քանի որ ամուսնացած եք, պետք է որ հավատարիմ մնաք ձեր կնոջ։
— Ե՜ս, ամուսնացա՜ծ, ո՞վ ըսավ քեզ այդ սուտը։
— Աստվա՜ծ իմ,— գոչեց աղջիկն,— սո՞ւտ է ուրեմն։
— Կատարելապես, Արաքսիաս, զի սիրտս՝ հակառակ բոլոր ջանիցս, քուկդ մնաց, քուկդ է և պիտի լինի միշտ։
- Արդյոք կերազե՞մ, դու ի՞մս ես վերստին, Ներսե՛ս։
— Ո՛չ, երազ չէ՛, այլ երկնային իրականություն։ Բայց հայտնե ինձ, ո՞վ հավատացուց քեզ թե ես ամուսնացա։
— Կիմանա՛մ, կիմանա՛մ։
— Ի՞նչ կա։
— Դարձյալ տիկին Աբգարյանի նենգավորության փաստ մի։
— Չեմ հասկնար։
— Իսկուհին կամավոր թե ակամա գործիքն եղած է տիկին Աբգարյանի, նա ըսավ ինձ թե դու ամուսնացեր ես անգլուհվո մի հետ։
— Խե՜ղճ հայրս, որպիսի՜ ճիվաղի ձեռք ինկած է։
- Ի՜նչ զարհուրելի կին։
— Բայց ներե ինձ վերջին հարցում մի, Արաքսիաս։
- Խոսե, Ներսե՛ս։
— Ի՞նչ պատճառավ այս առավոտ կանուխ Սիսակ այցելության եկած էր քեզ։
— Դարձյա՞լ կը կասկածիս։
— Ո՛չ, ո՛չ, բայց պարզ հետաքրքրություն մ՚է։
Ի պատասխան այդ հարցման՝ Արաքսիա գրպանեն երկու թուղթեր հանելով զանոնք երիտասարդին մատույց․ մին՝ նամակն էր տիկին Աբգարյանի առ Սիսակ՝ որով 300 ոսկի կառաջարկեր անոր․ և մյուսն պարտամուրհակն էր Սիսակի։
Առավ զանոնք Ներսես և հետզհետե կարդալով, առաջինը խնդրեց Արաքսիայեն, և երկրորդը վերադարձնելով բացատրություն ուզեց կարդացածին վրա։ Աղջիկը պատմեց օրիորդ Գրիգորի պարագան, և յուր միջամտությունն զՍիսակ ազատելով համար անել վիճակե մի։
Ներսես ևս քան զևս հիանալով աղջկանը վրա, և սոսկալով այն անդառնալի կորստյան վրա զոր պիտի ըներ նենգության
