— Դուք, տիկի՛ն, ինչպես և ես, կերևա թե թյուրիմացության զոհ եղած ենք:
— Կերևա թե այդ խարդախ աղջիկն հաջողած է զձեզ կրկին անգամ խաբելու։
— Ես անձս և ոչ անգամ մի սխալած կը համարիմ որպեսզի երկրորդ անգամ սխալելե զգուշանամ։
— Ես, հօգուտ ձեր, հայտնեցի այդ վարժուհվույն որպիսի անբարոյական անձ լինելը, զի հասկցած էի որ թակարդ կը լարեր ձեզ, և ջանացի փրկել զձեզ։ Ես խղճովին պարտքս կատարեցի, իսկ եթե դուք կը համառիք անպատվության գիրկն անկանիլ՝ ես անպարտ եմ։
— Տիկին, համառությունս այնչափ հեռու կը մղեմ մինչև անգամ հայտնելու ձեզ, այս միջոցիս իսկ, թե օրիորդ Արաքսիա Վարսամյան իմ նշանածս է:
Տիկին Աբգարյան դեղնեցավ իբրև զմահ, և դառնության սաստկութենեն գոչեց:
— Ես երբեք այդ անպիտան վարժուհին իբր տիկին Աբգարյան չեմ ճանաչեր։
— Ճանաչեք թե ոչ, այդ փույթ չէ ինձ, միայն թե կը պահանջեմ որ առավել ակնածությամբ խոսիք այսուհետև անձի մի վրա որ քիչ ժամանակեն կինս պիտի լինի, և որ ամենայն պատվո արժանի է յուր բարի վարքովը։
— Դուք չեք կրնար փոխել իմ աննպաստ գաղափարս անոր վրայոք, և ոչ իսկ կրնաք արգիլել որ խոսիմ։
— Այո՛, տիկին, կրնամ արգիլել։
— Ի՞նչ եղանակավ արդյոք,— հարցուց կինն արհամարհոտ ժպիտով մը։
— Հայտնելով թե ինչ որ զրուցեցիք օրիորդ Արաքսիայի վրայոք, պարզապես զրպարտություն մ՚էր։
— Ի՞նչ փաստերով արդյոք պիտի ապացուցանեք զայդ։
— Ի շնորհս այս նամակին,— ըսավ երիտասարդը գրպանեն հանելով տիկնոջ նամակն առ Սիսակ, և զայն ցույց տալով նմա։
Տիկին Աբգարյան շանթահարելով լռեց առջի բերան, և ապա ուզեց ուրանալ թե այդ գիրն ինքը գրած էր։
— Տիկին,— ըսավ երիտասարդն,— ուրանալը բանի մի
