Արաքսիա թուղթն անոր ձեռքեն առնելով կտոր կտոր ըրավ, ըսելով.
— Խոստացի՛ր ոչինչ ըսել Սիսակի այս նամակին վրայոք:
— Կը խոստանամ քանի որ կը խնդրես, բարեկամուհիս։
Հայնժամ Ներսես այսպես խոսեցավ.
— Օրիորդ, շատ դյուրին էր ինձ ապահովապես երևան հանել թե այս նամակն ուղղյալ է ձեզ այն անօրեն անձեն որ հեղինակած է բոլոր մեր անցյալ աղետքը։ Բայց ի՞նչ օգուտ որ այդ անարժան անձն հորս անունը կը կրե, և թե ալևոր հայրս ողջ ողջ սպաննել է եթե իմացնեմ իրեն կնոջը բոլոր անպատիվ գործերը։
— Ո՛չ, ո՛չ,— գոչեց Վարդանույշ,— ի՞նչ պետք այլոց թշվառություն պատճառել մեր շահուց համար։
— Մանավանդ ինչ որ կը վերաբերի տիկին Աբգարյանի գործոց՝ պետք է որ գաղտնի մնա՝ Աբգարյան անվան պատիվը պահելու համար,— հարեց Արաքսիա։
— Կը փափագեի այդ կնոջ հատուցանել ըրած չարիքը թե ամուսնույն անվան և թե զավակացը պատվույն. բայց անգործության դատապարտյալ եմ զորավոր նկատմանց առջև, — ըսավ Ներսես վշտանալով։
— Ներսե՛ս,— գոչեց Արաքսիա,- թող որ իրերն իրենց ընթացքը շարունակեն, վստահ եղիր որ ամեն ոք յուր սերմանածը կը քաղե։
Նույն միջոցին Սիսակ սենեկեն ներս մտնելով ուրախ և զվարթ կերպարանոք՝ ցրվեց Վարդանույշի տխրության հետին հետքերն. և երբեք երիտասարդուհին ապագային մեջ չգիտցավ թե այդ գավառական գայթակղական դեպքը տեղի ունեցած էր իրոք։
Տիկին Աբգարյան՝ հեղինակն առ Վարղանույշ ուղղյալ նամակին՝ փորձեց վերջին վարձով մի թունավորել աղջկան երանությունը, եթե նույնիսկ չհաջողեր անոր ամուսնության արգելք կանգնելով ձերբակալել վերստին զյուր սիրահար։
