թեան: եր ական կեանքի մէջ ալ ժպտուն է ու բնութիւնը սիրելուն սիրած է այն կարպետներն ու գորգեըըէ որոնք ներկայացուցած են բնութեան գոյներր։
Ուրեմն, տունէն ներս ու դուրս բնութիւն: քննութեան մէջ ապրա ծէ Ասատուրեանէ րտյց միշտ ոտքերը ամուր գետնի վրայ։ Ահա թէ ինչու ամբողջ կեանքին րնթացքին երդի ու գրականութեան նուիրուելով հանդերձ կենսաշահոյթի ադրիւր ունեցած է գորգի առեւտուրը:
Հայ երգիչ մր, գրսղ մը, արտասահմանի մէջ քիչերէն մէկը, որ ապրած է նիւթական ապահովութեան մէջ, իր իսկ քրտինքով ստեղծուած։
Ւնծի համար Ասատուրեանի տունին ամէնէն սիրուն, ամէնէն լուսաւոր, ամէնէն արեւոտ մասը, գրագէտին գրադարանն էր; Ոտքի, կը նայիմ գիրքերուն: Հոն են, եղբայրական միասնութեան մը մէջ, մեր գրողները, անոնք րըան հայաստանցի թէ սփւիռքահայ:
կամացուկ մը ինձմէ ալ գիրք մը կու տամ։
Յակոբ Ասատուրեան, հայ գրողներու եղբայրական շարքին մէջ տեղ մր կը գտնէ հատորիս համար։
Ու մեր զրոյցն է հիմա, որ ծայր կու տայ փեթակէն ծորող մեղրի նման։
Անմիջական տպաւորութիւնս չեմ վարանիր յայտնել - Պարոն Ասա՜ տուրեան, շատ կը նմանիք Վահէ-Վահեանին, նոյնիսկ ձեր ձայնին մէջ հնչերանգի նմանութիւններ կ*որսամ Վահէի ձայնէն։
Ալ խնդայ։ Բարեկամներ ենք, կիսէ, ինչո^ւ չրըայ նմանութիւն։
Աեզ տեսնելով, կիսեմ, աւելի լաւ հասկցայ կոմիտասի մասին ձեր գրած գիրքը։ Աւելի լաւ հասկցայ «Յովակիմին Թոռներր» եւ «Յովակիմի Թոռնորդիները»: Ամբողջ կեանք մր ի հաշիւ հայ կեանքի փրկութեան։ Մաքառում հայ կեանքի համար, հայ մնալու համար: Ո**վ պիտի շարունակէ ձեր սկսած պայքարը։
Ժպտուն Ասատուրեանը, այս հարցումին կր պատասխանէ լուռ, կը տխրի։
Ար փսխեմխօսակցութեան նիւթը։ կնւգեմ հեռախօսին լեզու տալ, կանչել Նուրիկեանն ու Մանոլէլեանը։
Բենիամին Նուրիկեանն է պոռացողը հեռախօսալարին միւս ծայրէն.– Ո^վ է խօսողը, բարձր խօսեցէք, բարձը, ծերացեր եմ ու դարձեր եմ խուլ։ Չեմ լսեր։
Վերջապէս կը հասկնայ ով ԸԱալս։ Յայտնի է, որ ուրախութիւն կապրի, արեւելքէն հայ մը եկած, կը խօսի վարպետ գրողին հետ, կարծէք Հիւսէյնիկր իրեն կը տրուի։ Մինչդեռ, գրողին ձայնն իսկ լսելով հրճուողր ես եմ, հեռաւոր Նիւ Եորքի մէջ։ Ս. Մեսրոպի դիրի այս սպասարկուին հանդէպ անսահման սէր մը ունիմ տղայ հասակէս։
