արտին մէջ գարի, այդ ալ լղար։
Այսսլէս եկեր է, այսպէս կքերթայ: Անդիմադրելի է։ Ի^նչ ընես, քֆրե^ս։ Մեղք է։
⁂
ՎԱՐՈՒԺԱՆ ՊԵՏԻԱԵԱՆր ճան չգայ Մելգոնեան եր թակ ան Հաստատութեան մէջ։ Ուսանողներ էինք։ եր խօսէր խնդալով ու խան դա վառ։ Ւր շոլր2 կը հաւաքուէինք։ Մենք, ուսանողներս, զինք նկատի ունէինք որպէս ապագայ բանաստեղծ։
Աւարտեր դպրոցր։ Մտաւ կեանքի ասպարէզ; Եղաւ ուսուցիչ, գործիչ։
Րիչ ան գամ կր տեսնէի զինք, Պէյրութ: Րայց Վարուժանը, հոգիիս մէջ տեղ մր գրաւած էր։ Ւնծի համար բանաստեղծ էր։
Տարիներ ետք գիրք մը հրատարակեր։ Ես հոն, փնտռածս չգտայ։ ինքն ալ ունեցածը տուած էր։
Յետոյ չսերի, որ կնոջը հետ մեկնած է եիպրոս։ Վինը, որպէս Մելգոնեան երթական Հաստատութեան տնօրէն, ինքը։ ուսուցիչ։
Երկուքն ալ մելգոնեանցիներ էին։ Երէկ ուսանողներ։ Այսօր ուսուցիչներ։ Հետաքրքրական էր։ Այստեղ, խորհեցայ, տաղտուկէ հեռու, անցեալի լուլերով երջանիկ, Պետիկեանը կրնայ առաւել եւս գտնել ինքզինք ու գրական նոր բերք մը տալ։
Ասկէ անկէ կը լսէի, որ կր խմէ։ Շատ կը խմէ։ Նոյնիսկ նամակ գրեցի իրեն այս ուղղութեամբ։ Սիրալիր պատասխան մը ստացայ։
Այդքան։
Նոր երդեր չտեսայ իրմէ։ Տակաւին յուսահատածչեմ։
⁂
Լուսանկարիչ էի, Պէյրութ։ Վարպետս ժագ Աոլոմոն, ատանացի հայ մր, բայց կոպիտ ու թրքախօս, սակայն մեծահարուստ, կանչեց զիս օր մը եւ ըսաւՍա մեքենաները վերցուր եւ գնա ճեմարան, քանի մը նկար ուգեր են, նայինք դրամ պիտի ելչէ...
Գացի։ Ծառի մր տակ, Նշան Փալանճեան ճեմարանի բակին մէջ, նստած էին երեք սպիտակահեր մարդիկ։
Րակին առաջամասին, կը ճռուողէին աշակերտներ։ Յայտնապէս զբօսանք էր, դադար, պիտի ըսէին Երեւանի մէջ։ Մօտեցայ մեղուներու
