Շաբաթ մր ետք, Յակոբ Ադամեանին առաջին պատմուածքր տպուա ծէր «Նայիրի»ին մէք։ Ալ չթողուցի իբ օձիքը; Ամէն Հոմս երթալուս գրէ, կ քբսէի։ Այսւդէս ծնան Տակոբին յաջորդական պատմուածքներր: Ընթերցասէր աղան դարձաւ կաւոաղի ընթերցող եւ արդէն յոյսեր սկսաւ նեւրշնչեէ որ կր մտնէ մեր փոքր ածուէն ներս:
1978 թուականին էր։ Լսեցի, որ Սարոյեանը Հայաստանէն գալով, Օտեսա-Աղեքսանդրիա նաւային ուղին կտրելու միջոցին պիտի անցնէր Լաթաքիայէն: Նոյն օրերուն, Մարօք պիտի երթայի մասնակցելու Արաբ Բժիշկներու Համագումարին։ Մեծ հայուն ու գրողին հանդիպելու այս սքանչելի առիթը պիտի կորսնցնէի։
Լուր ղրկեցի Յակոբին, որ այս առիթը ինք լաւագոյնս օգտագործէ: Դիմաւորածէր։ Իր տունը բերած։ Խումբ մը բարեկամներով անմոռանալի գիշեր մը անցուցած Ուիլիըմ Աարոյեանի կախարդական խօսքերով:
Այդ րոլորր ձայնագրած էր Յակոր:
Ակ հանգիստ ու դադար չտուի իրեն, մինչեւ որ Յակոբը գրեց գիրք մը այդ հանդիպումին մասին: Դիրքր կոչուեցաւ «Աարոյեանի Լաթաքիոյ Դիշերր», կարդացէք ու եթէ կրնաք մի հաւնիք։
Յակոբ ունեցաւ իր աոջինեկր։
Շնորհաւոր մուտք, Սփիւռքի մեր փոքր ածուէն ներս, սիրելի Յակոր:
⁂
Ներքին ուրախութեան շողեր դէմքին, անութին տրցակ մը թգթապանակներու, օդլւ ներուժօրէն րմբոշխնելով, Երեւանի Լենինեան հրապարակէն կանցնէր արտասովոր մարդ մր։
Թանգարանէն դուրս կ^Աէի: Դիտեցի զինքք ճանչցայ: Ուրեմն, մտածեցի, ԱԱՀԱԱ ՎԱՈԴԱՊԵՏ ԲԷՇԻՇԵԱՆն ալ եկած է Հայաստան:
Այդ հրապարակին վրայ ծանօթացանք:
Ափերէն դուրս եկող գետի ալիքները կր յիշեցնէին իր բառերը: Խօսքը Գրիգոր Նարեկացիի «Մատեան Ողբերգութեան», իր բ առերով «Աղօթից Դիրք»ի թարգմանութեան մասին էր:
1917ին Աարաշ ծնած այս հայր, հաւասար բաշխումով ութ գաւակ ունեցոգ ծնոգքի մր եօթներորգ գաւակն էր, որ տգայ տիոց մեկնած էր Ֆրանսա, յանան ուսումի: Այստեգ Յիսոլսեաններու շունչին տակ մեծնաով >սլաԻ տարեկան չեղած, է936ին կր գաոնայ նոյն միաբանութեան անղամ - կա սակրօն քահանայ: Իր հայրենակիցներէն ոմանք կաւաղեն, Աահակն ալ կորսուեւցաւ հայութեան համար:
Բայդ ոչ։ Զէր կոր սուած Աահակ Վարդապետ: Ահա Հայաստան բերած էր իր քսան տարիներու անխոնջ վաստակին արդիւնքը, իր ամբող -
