⁂
ՍՈՒՐ ԷՆ ՏԱՏՐԵԱՆը պոլսեցի էր։ Եկաւ ապրեցաւ Կիպրոս: Գրողի ատաղձ ունէր։ Ուստի սկսաւ աշխատակցիլ «Նայիրի»ին։ կորած մարդիկ գտնելր Ծաոուկեանին գործն է։ կամ կորած մարդիկ Ծաոուկեանր կը գտնեն:
Երեւան էի։ Ծտռուկեանն ալ Երեւան էր։ 1960ի Օգոստոսին։
Ըսի, Անդրանի/կ, կիպրոս կ՚երթամ։ Հաք ըսաւ, քանի կիպրոս կերթաս, անպայման կը տեսնես Սուրէն Տատրեանը, կը յիշես զինք, չէ**, «Նայիրի»էն։
Կըյիշհմ, ըսի, թայը ՈՀ Հասցէն ունիմ եւ ոչ ալ հեոախօսի թիւր։
Ծօ իր հետ եղբօր պէս ենք, ես ալ հասցէն եւ հեռախօսը չունիմ։ կիպրոս կղզի մըն է, գնա գտիր Սուրէնը, ըսէ իրեն եգբայրդ Անդրանիկը բարեւ ունի քեղի ու նոր նիւթեր կը սպասէ քեգմէ «Նայիրի»ի համար։
Անդրանիկ, գոնէ գտնուածքաղաքը գիտնայի, հասցէի նմանող բան մը... Ւըաւ անճարակ ես եղեր, ծօ հասցէները նամակի ցրուիչներուն համար են, այն ալ եթէ նամակդ ճիշդ տեգը տանին։ Սիրտերը եւ հոգիները նամակատուփի պէտք չունին իրար գտնելու համար։
Ըսի արդէն, կիպրոսը այնքան մեծ տեղ մը չէ, Աուրէնն ալ այնքան պղտիկ մարգ չէ։ Ինձմէ բարեւ ըրէ, կր բաւէ...
Ես գացի կիպրոս ու գտայ Սուրէն Տատրեանը ու ըսի իրեն, եղբայրդ Ծառու կեանը հասցէդ անգամչի գիտեր։
Զի գիտեր, բայց եղբայր ըըալէ չի դադրիր, ըսաւ Սուրէն ու հրաւիրեց որ միասին տեղ մը երթանք նստինք։ ՝Րապառէ մը գացինք։ Եղբայրս այս հասցէն լաւ գիտէ, ըսաւ Սուրէն։ Սարդը աշխատիլ գիտէ, զուարճանալ գիտէ։ Հելալ ըլլայ:
Րեզի ալ հելալ ըլլայ, Սուրէն, ո^ւր ես, քեզմէ լուր մը չունիմ։
⁂
ՏԻԳՐԱՆ ԱԼե՝ԲՍԱՆԵԱՆը բժիշկ է ու կապրի Միլանօ։ Մելգոնեւսնցի է։ Րարեգործականի անպաշտօն գոր ծիչներ էն է։ Ւրեն ծանօթացայ Նիկոսիոյ Սելգոնեան կրթական Հաստատութեան մէջ, Պետեաններու տունը, երբ մէկս Երեւանէն, միւսս՝ Միլանոյէն եկած էիեք մեր սիրելի դպրոցին կարօտը առնելու, անկէ հեռանալէ տասնամեակներ ետք։
Տարին 1969ի Օգոստոսն էր։ Մեր ծանօթացումին ներկայ էին
