Տարագրութենէն ետք, Մալաքեանները ճամբայ կեըեն դէպի Մեքսիկա, բայց, Մարսիլիոյ մօտերր, ծովախտէ կը տառապի մայր Սա լաքեանը, ու այս ընտանիքը կը հանգրուանէ Մարսիլիա:
կր բնակին «Ռիւ Տը Փարատի»ի վրայ - այսինքն դրախտի փողոց, բայց դժոխային կեանքով: Մէկ սենեակի մէջ են։ Աշոտիկը ֆրանսական դպրոց կը յաճախէ, հայկականը չկայ։ Հոն, վարդապետներ, կուզեն, որ Աշոտիկը հաղորդութիւն առնէ։ Աշոտիկը կը մերժէ հաղորդուիլ այն քրիստոսի համար, որ չբռնեց թուրքին ձեռքր, երբ ան կը սպաննէր հայը։
1943ին կը վկայուի որպէս երկրաչափ։ Եայց ուշքն ու միտքը կապւած են սինեմարուեստին:
Առաջին ֆիլմ «Վայրէջք Արեւի Վրայ» ել առաջին յաջողութիւն։ կարժանանայ քաննի մրբանա կին։
Աշոտ Մալաք եանը եր կար բա դա կայո ւթիւններ կու տայ տունին, ալ Փարիղ կը մնայ, հայր Մալաքեան, օրացոյցի թերթիկները չի պոկեր, երբ Աշոտր բացակայ է, այդ օրերը գոյութիւն չունին։
եր խօսինք ֆիլմարա եստի մասին Հանրի Վերնէօյի տան մէջ։ Ամէն կողմ ծխամորճեր կը տեսնեմ: կը սիրեմ ծքսամորճր, բաղմաթիւ տեսակներ ունիմ, եթէ ծխող ըլլայիր, Թորոս, տասը տեսակր կը զիչէի քեղի։
Այն ատեն մերժեցի առնել։ ք^այց յաջորդ Փարիղ երթալուս պիտի առնեմ քանի մը տեսակր։
Վերնէօյն է խօսողը– Աինեմարուեստի մէջ, մեր գործր մարդր զարմացնելը պէտք չէ րԱայ։ Սէրը, հազար հանդիսատեսի ներկայութեան տգեղցնելը ճիշդ չէ...
Պերճանքը տաղանդի նշան չէ։ Եթէ պերճանքը տաղանդի նշան ըլ լար, ամէն Ռոլս Ռոյ ունեցող հանճարեղ պէտք էր րըար։
Հայ եմ պոռալը չէ, որ մեզ պիտի բարձրացնէ։ Նեղ շրջանակը պատռելով, ցորենի հատիկին պէս պէտք է ծլարձակինք ել հողին տակէն պէտք է ձգտինք դէպի արեւր, ու ատոք հասկեր կազմենք մարդկութեան դաշտին մէջ։
Եւ շարունակելով մտածումներու իր ոսկեւշղթան, Սալաքեանը կալելցնէ. - Ֆիլմերուս մէջ, հօրս պէս պատմութիւն կր պատմեմ։ Առիթով մը, երբ Աարոք էի, տեսայ որ պետեւի մը, իր շուրջր հաւաքած երկու հարիւր հոգի» պատմութիւն մը կր պատմէր։ Դուն տեսնելու էիր, թէ ներկաներր ինչպէս, մէկ մարդու նման, Տէրվիշին շրթներէն կախուած ղիեք մտիկ կընէին։
Այդ տէրվիշին պէս պէտք է գրաւենք ունկնդիրը, հանդիսատեսը։
Եկան Պատրիկն ու Աոֆին, Աշոտին զաւակները, մթնոլորտը զուարթացաւ։
Աշոտ Մալաքեանր կր պատրաստուէր երթալ Մեքսիքա, այս ան դամ
