ինձմէ նկար չուզեց, ես է որ խոստացայ, լսելէ ետք իմ սիրտիս խորերր իջած իյօսքր - Հայաստանր մեր մայրն է, ա ն՛ մեՂ Ժ մ ոռնար, կինդունի, կուրծքին կը սեղմէ։
Մէկ քանի տարի ետք, Ժանսեմ ինք անձամր գնաց Հայաստան: Մայր երկիրր ջերմութեամբ րնդունեց իր տաղանդաւոր զաւակք։ Ու ինք երկիր ունեցողի բերկրանքէւ ապրելէ ետք Երեւանի պատկերասրահին նուիրեց իր հայութիւն բուրող գործերէն մէկը, այսինքն, վերադառնալով հանդերձ Փարիզ, մնաց հոն, Երեւանի մէջ։
Մեծ է նկարիչ Ժանսեմը, րոլոր այն մեծերուն նման, որոնք սիրահարուած կ իըան իրենց գործին:
Վրձինդ Արարատեան արեւի գոյներուն ալ թաթխեցիր տարագրութեան գաւակ, ու վերադարձար երկիր։ Հիմա, երկիրովդ զօրացած, կը շարունակես ստեղծագործել լոյսի քաղ աք։ Փարիզի մէջ։
⁂
ԳԱՌԶՈՒ - ԳԱՌՆԻԿ ԶՈԻԼՈՒՄԵԱՆ
Երեւան։ Նկարիչներու Տուն։ Ցուցահանդէս։ Ալիքուող բազմութիւն, այսպիսի խանդավառութիւն քիչ ան գամ տեսնուած է, քիչ ան գամ ապրուածէ։ Գաողուն, յուղաած, շուարած, կը նայի ու չի տեսներ կարծէք, կը նայի ու եր աղի մէջ կը զգայ ինքզինք, կը նայի ու չի հաւատար իր տեսածին։
Շատ փառք տեսած է ինք։ Շատ ծափահարուած։ Ոայց այսպիսի սէր, այսպիսի յարգանք, ա/փքուող մակընթացութիւն... չէ, սա երազ է։ Ոչ, երազ չէր: Հայաստանր այսպէս կինդունի զաւակի մը վերադարձը։
Միայն ցուցահանդէսի բացման երրորդ օրը առիթ մը կր գտնեմ մօտենալու գեղանկարիչին։ Կր բարեւեմ, հալէպցի եմ, կըսեմ, կը ժպտի ու անմիջապէս կքաւեւցնէ,– Ոայց ո**ւր է Հալէպի վէրքդ, ամէն հաքէպցի այդ քաղաքին յատուկ վէրք մր ունեցած կիըայ, ահա իմ երեսիս սպիացած վէրքը՛ ս^*ր է քուկդ։
Այդպէս ծանօթացանք։ Այդ 1966 թուականին էր։ Այդ ծանօթութիւնը վերածուեցաւ բարեկամութեան, որ կր տեւէ մինչեւ այսօր ու անշուշտ պիտիշարունակուի։
Փարիզ պիտի երթամ, կիսեմ Գրիգոր ՝Իէշիշեանին, Անժիկ Յակորեանին, Յակոբ Յակոբեանին։ Ծրար մր լաւաշ հաց կը բերեն։ Նան Գառզուն, մեր ֆրանսուհի հարսը շատ սիրեց երեւանեան լաւաշը, կը տանիլս։ Այդ ալ խ Օ^սք է։ Գառղուները հրճուանքով կ^ընդունին լաւաշը։
